Bron: Motor, No. 46, 15-11-1968
Zoals voor zovelen onder ons, betekende de jaarlijkse gang naar de TT in Assen enkele jaren terug ook voor Aalt Toersen nog het absolute toppunt in een motorsportseizoen! Zoals zovelen onder ons, probeerde ook Aalt zo dicht mogelijk bij dat aparte wereldje van wegrenners en racemachines te komen en, als zovelen onder ons, droomde ook hij in gedachten ervan eens zelf een dergelijke machine te kunnen berijden. De droom van de op 6 november 23 jaar geworden Aalt Toersen kwam echter uit en dat is iets, wat velen van ons niet zullen kunnen zeggen.
De motorcarriere van de kleine, maar atletisch gebouwde Staphorstenaar begon feitelijk vrij laat.
Zijn schoolopleiding -machinebankwerker- en zijn beroep van onderhoudsmonteur gingen in eerste instantie zelfs in het geheel niet in de richting van motorsport. Zijn interesse hierin kwam pas toen hij op de ambachtsschool bevriend raakte met Anton Gebben, wiens vader in Rouveen (eveneens gemeente Staphorst) een bloeiende motorzaak drijft. De naam Anton Gebben zal voor motocross- en grasbaanenthousiasten geen onbekende klank hebben, door zijn kampioenstitels in deze takken van motorsport, die vanwege het dealerschap uiteraard behaald werden op Kreidlers! 's Zaterdags moest er vanzelfsprekend druk aan de machientjes gesleuteld worden, die vervolgens in de naburige bossen duchtig aan de tand gevoeld werden, Aalt deed daar, hoewél hij in de verste verten niet aan het rijden van wedstrijden dacht, dapper aan mee. De voornaamste reden hiervoor was, dat hij zelf geen machientje bezat. Toen hij echter op 18-jarige leeftijd de fiets van Anton –André voor zijn vrienden- voor een grasbaanwedstrijd in het naburige Ijhorst mocht lenen, bedacht Aalt zich geen ogenblik en dankzij de vele trainingsuren in het bos wist hij direct een derde plaats uit het vuur te slepen.
Ondanks zijn huidige successen op wegrace gebied is hij zijn oude liefde, het gras, tot op heden trouw gebleven. Op het gras maakte hij ook kennis met zijn latere teamgenoot Jan de Vries, die voordat hij in de Van Veen ploeg gekozen werd, tot de toprijders op de grasbaan behoorde. Behalve op de wegracecircuits kruisen zij ook nu nog wel eens de degens op de groene mat. Aalt beschouwt het rijden op de grasbaan als een uitstekende training voor de wegracerij. Niet alleen doet men een enorme wedstrijdervaring op, maar belangrijker nog vindt hij de training van het reactievermogen. Op de grasbaan stuur je, evenals in de wegracerij, constant op de grens. De machine kan in de bochten elk ogenblik wegbreken, wat door een razendsnelle stuurcorrectie opgevangen moet worden. Bij een ervaren rijder, die elke beweging van zijn machine aanvoelt, wordt dit een reflex, een onbewuste stuurcorrectie. Een goede lichaamsconditie is natuurlijk belangrijk. Voor mij is dat niet zo'n opgaaf, want ik doe graag aan sport. Naast wegrace en grasbaanrijden zijn zwemmen en schaatsen mijn favoriete hobby's. Verder volgde ik in 1966 en '67 altijd de conditietraining van de MTTK in Assen. Eerst een uur grondoefeningen en hardlopen en na afloop een crosswedstrijdje. Ja, dat doe ik ook af en toe. Vooral dat springen is leuk. Vroeger deden wij vaak na afloop van een grasbaanwedstrijd nog een toegift voor het publiek: een kunstmatige springschans van twee strobalen met daarop een lange plank en dan proberen wie het verste kon springen! André Gebben is daar een kei in. Meestal nemen wij speciaal hiervoor een paar steviger gebouwde crossmachientjes mee. Het record van André is maar liefst 18 (achttien!) meter ver. "Ongelooflijk!"
1964: wegrenner gezocht
De advertentie in MOTOR in 1964 waarin gegadigden verzocht werd een brief te schrijven, indien zij meenden in aanmerking te komen oor een plaatsje in het Van Veen Racing Team, zal de harten van veel wegrace-enthousiasten sneller hebben doen kloppen. Ook dat van Aalt sloeg sneller dan normaal, want zijn droom ooit nog eens zelf op Assen te kunnen rijden was hij nog steeds niet vergeten. Toch moesten kennissen en vrienden hem er toe overhalen om een brief te schrijven, want in zijn bescheidenheid meende de tengere knaap uit Staphorst niet in aanmerking te komen als stuurman van een heuse 12-versnellings fabrieks Kreidler, waarvan de Fa. Van Veen er twee in bruikleen kreeg van de fabriek. Aalt voldeed niet alleen aan de gestelde eisen met zijn ideale lengte en gewicht van 1.63 meter en 60 kg,
maar hij kon tevens prima overweg met de gecompliceerde 12-versnellingsracer. Stelt u zich eens voor: nog nooit een wegrace gereden en dan gelijk op een zeer moeilijk te berijden machine met maar liefst 12 versnellingen, een combinatie van een handgeschakelde driebak en een met de voet bediende vierversnellingsbak! Twaalf man reden proef op het circuit van Zandvoort, slechts tweerijders zouden de kans van hun leven krijgen. Opmerkelijk was dat uit de groep van twaalf gegadigden, waaronder verschillende wegrenners, twee grasbaanrijders uitverkoren werden: Jan de Vries en Aalt Toersen. Het proefrijden gebeurde in eerste instantie met een 5-versnellingsracer, maar Aalt had de handicap direct op de 12-versnellings Kreidler te moeten proefrijden. Zijn tijd van 2.40 haalde niet bij zijn huidige record van 2.020,2 maar niettemin werden hij en Jan de Vries geselecteerd. Het eerste grote wegracesucces werd behaald in 1965 in Tubbergen, waar Aalt na een spannend gevecht met Cees van Dongen de eerste plaats wegkaapte. Verdere successen bleven niet uit: in 1966 en 1968 Nederlands kampioen in de internationale 50 cc klasse, eervolle klasseringen in Assen en Francorchamps, uitnodiging van de fabriek voor het breken van wereldrecords (die door diverse omstandigheden tot tweemaal toe geen doorgang vonden) en van recente datum natuurlijk: drie wereldrecords sprint in Elvington! In 1965 trad Aalt bij de Fa. Van Veen in dienst. "Ik stond echter de eerste maanden meer naar de racers te kijken dan dat ik werkte" Pas een jaar later zou hij in de race- en service-afdeling ingedeeld worden. Ook hier bleven de successen met uit. Samen met mecanicien Jan Smit werd in de winter van 1966-1967 de eerste 5-versnellingsracer met roterende inlaat gebouwd, waarvan dankzij de goede resultaten in het seizoen 1967 zelfs een kleine serie produktieracers gemaakt werd.
Gooi naar de wereldtitel
De plannen voor 1969 zijn inmiddels al bekend geworden. Onder de bezielende leiding van racemanager Johan Leferink wordt hard gewerkt aan vijf Grand Prix machines, die uitgerust zullen worden met een 6-versnellingsbak en... méér dan 14 pk zullen hebben! Hoeveel pk's daarboven blijft voorlopig nog een goed bewaard geheim, maar dat de Van Veen racers zeer hoge ogen zullen gooien is zonder enige twijfel. De zeer professionele opzet van de wegrace-afdeling, waarin wij héél, héél even mochten rond neuzen) en het enthousiasme waarmee gewerkt wordt staan daar borg voor. De Van Veen Kreidlers zullen in het komende wegraceseizoen -inclusief alle Grand Prix wedstrijden- razendsnel zijn, want in Elvington klokte men Aalt al op een een top van 172 km/uur! Wie durft er nog te zeggen, dat de 50cc klasse geen '"echte" klasse is?
J.C.V. Motor 1968
