St. Jacobiparochie.
Wie weet het sedert die gedenkwaardige zondag in september niet te vinden. De 27-jarige Jan de Vries, getrouwd met zijn Rommy en vader van drie kinderen, hief het Friese dorp uit zijn anonimiteit door de 1ste Nederlandse wereldkampioen wegrace te worden. De sportcarrière van Jan de Vries is reeds eerder op deze pagina's uit de doeken gedaan. Jan kwam in de motorsport terecht via zijn beroep van bromfietsmonteur, nam op 16-jarige leeftijd eens volkomen spontaan deel aan een naburig grasbaanwedstrijdje omdat er te weinig deelnemers waren, werd nog tweede ook op zijn standaard bromfietsje en de motorcarrière van Jan was geboren. Via de grasbaan kwam Jan in 1965 bij de selectie voor het Van Veen Racing Team. Dat resulteerde in 1967 in de nationale 50 cc titel bij de senioren en vele successen in nationale en internationale races.
Was Jan in 1969 nog tweede rijder in het Van Veen G.P. Racing Team, in 1970 werd hij sterrijder van de Amsterdamse formatie. De splitsing van het team eind 1969 betekende een moeilijk jaar in 1970, waarin Jan in full-time dienst trad van Van Veen Import. Na een tweede plaats in Assen 1970, begon op Monza eindelijk de victorie! Jan won zijn eerste 50 cc Grand Prix wedstrijd !
Qua motorvermogen was men eindelijk op de goede weg, aanleiding voor stalbaas Henk van Veen om het pitsein te geven: Volle kracht vooruit voor 1971 !
Als wij donderdags na de onvergetelijke zondag het Friese St. Jacobiparochie binnen rijden, wordt duidelijk dat ook de — in de volksmond „stug" geheten — Friezen trots zijn op de prestatie van hun Jan. Wij passeren twee enorme erebogen, bomen zijn gesierd met spandoeken en 50-km borden aan de rand van de gemeente zijn benut om duidelijk te maken dat hier de 50 cc wereldkampioen woont !
In de onder bloemen en gelukstelegrammen bedolven huiskamer van zijn huis langs de Oude Bildtdijk — voor Friezen d' olde Bildt-dyk — babbelen we wat na over het afgelopen seizoen. Jan zit nog steeds wat verbaasd aan te kijken tegen al die spontane reacties uit heel Nederland, ja zelfs uit het buitenland! Zegt hij: „Ik had gedacht dat er wat vrienden en kennissen langs zouden komen!" Dat het hele dorp uitliep, voorafgegaan door de plaatselijke harmonie, dat overtrof zelfs de stoutste verwachtingen. „De eerste ogenblikken in Spanje waren fantastisch", zegt Jan, even wegdromend naar dat glorieuze moment op Jarama, toen hij op de schouders werd genomen door talloze vrienden en bekenden, die hij feitelijk in Holland dacht. Veel motorsport-enthousiasten wilden echter dit heuglijke ogenblik niet missen en waren per chartervlucht in de vroege uurtjes uit Nederland vertrokken.
Wat ging er in zijn hoofd om toen hij al in de tweede ronde het bord: „Nieto weg" kreeg? Het antwoord komt rustig, bedachtzaam haast. „Och, er viel wel een grote druk van mij af. Anderzijds had ik het liever in een rechtstreeks duel uitgevochten. Ik opende erg snel en als Nieto niet gevallen was, had hij het zeer moeilijk gekregen. Ik geloof, dat ik hem beslist geklopt had!" En dan nog eens, zachter en peinzend: „Ja, dat geloof ik beslist!"
Het tekent de persoonlijkheid van een groot kampioen. Een kampioen, die overtuigd is van zijn rij-capaciteiten, maar ook een sportman, die sportief genoeg is, om ook de capaciteiten van zijn rivaal te prijzen. „Toen ik vorig jaar in Monza won vond ik dat natuurlijk geweldig. Dat gaf ons trouwens de stimulans om met man en macht door te gaan. Veel voldoening gaf die wedstrijd echter niet want ik zat van start tot finish op kop, terwijl veel concurrenten voortijdig uitvielen. Een duel zoals dit jaar, waarin Nieto en ik nooit meer dan één meter bij elkaar uit de buurt waren, dat vind ik veel mooier. Dat vergt alles van je, niet alleen rijtechnisch maar ook tactisch. In die laatste ronde maakte Nieto de fout mij te vroeg te passeren.
Rechts: De prijs van de roem. Huldigingen, huldigingen en nog eens huldigingen.... Een dolgelukkige Jan blijft er bij lachen. Wle sou dat trouwens niet met beide handen vol mooie trofeeën!
Kijk, wij gingen vol zelfvertrouwen naar Monza toe dit jaar. We hadden een goed vermogen.
In de eerste training ging het niet zo snel, gewoon omdat Jos en ik met de langzaamste blokken eerst het circuit verkenden. Het is erg moeilijk om alle blokken even snel te krijgen. Dat hebben we het hele jaar gehad, goede en minder goede motoren. Met de langzaamste motoren begonnen we meestal de eerste training, terwijl wij voor de wedstrijd een blok monteerden met bijvoorbeeld een halve pk meer. In de training ga ik nooit helemaal voluit. Als Nieto bijvoorbeeld één tot anderhalve seconde sneller is, dan weet ik, dat ik in de wed-strijd bij hem kan blijven. In de Wedstrijd ga ik altijd een paar seconden sneller. Ja, Monza vond ik dit jaar m'n mooiste overwinning. Volgens mij is die nieuwe fiets van Nieto — ze hebben kennelijk eens goed naar onze Kreidlers gekeken gezien de liggende cilinder en laag liggende uitlaat — even snel. Op het rechte eind hebben we diverse keren naast elkaar gereden. Nieto maakte de fout mij te vroeg te passeren. Vlak voor de twee Lesmo's ging hij naar de kop, kennelijk met de gedachte om mij in deze bochten los te rijden. Dat wist hij uit vorige Grands Prix. Toen kon ik doen wat ik wilde, maar met de lage, lange Kreidlers kon ik niet bij Nieto en Parlotti blijven.
In Zweden bijvoorbeeld zei Dieter Braun tegen mij, dat ik echt op de grens reed, want hij zag de machine zowel voor als achter wegdriften. Dat gaf mij de overtuiging, dat ik de fout bij de fiets moest zoeken en niet bij mij zelf. In de weken voor Monza hebben wij de frames ingekort en dat betekende direct een verbetering, hoewel wij er voor komend jaar nog meer aan willen wijzigen, Het probleem met de lange fietsen was, dat ze niet „waarschuwden" in de bocht, Ze stuurden fantastisch strak, maar bij een bepaalde grens schoof de fiets plotseling voor en achter tegelijk weg en lag je er naast voor je het wist. Met de nieuwe frames gaat het achterwiel het eerst weg en word je duidelijk gewaarschuwd dat je op de grens rijdt. Nou, Nieto dacht op Monza dat hij mij nog steeds in de bochten kon pakken en daarmee kwam hij bedrogen uit. Ik wist dat ik aan zijn wiel moest blijven. Hij had gehoopt een 20 meter uit te lopen, maar ik bleef op één meter achter hem hangen. Het ging akelig hard ! We gingen beiden driftend op de vangrails af en 't lukte allemaal maar net. Maar ja. ik moest! Ik zag zijn fiets weg gaan en die van mij ook. Maar ik bleef aan zijn wiel! Op het rechte stuk achter de tribunes langs ging ik rechtop zitten om achter hem te blijven. Pas in de laatste meters voor de bocht ben ik uit zijn slip-stream gekomen en aan de binnenkant de bocht ingestoken. Daar werd de wedstrijd beslist. In zo'n laatste ronde is het verschrikkelijk moeilijk om je in te houden, vooral als je voelt dat je harder kunt! Kijk, in Oost-Duitsland was mijn fiets iets sneller dan die van Nieto, maar toen ik al in het begin van de wed-strijd de klinknagel uit de achter-remkabel verloor, wist ik dat ik verloren had. Nieto kon mij er altijd uit remmen. Niet alleen wat het remmen betreft is een achterrem belangrijk, maar je kunt je fiets beter onder controle houden, beter recht! Ik besloot in de laatste ronde de kop te houden in de hoop Nieto in de afdaling op een meter of 20 te kunnen rijden. Nou, dat lukte niet en dus remde hij mij eruit in de laatste bocht voor de finish. Pech gehad! Anders had ik beslist gewonnen!"
Woorden, die duidelijk maken dat in de wegracesport overwiningen af kunnen hangen van andere factoren dan alleen maar pk's. In Spanje bijvoorbeeld liet Nieto zich volledig dol draaien door zijn supporters. Een nieuwe race-overall in de kleuren van de Spaanse vlag en een aan de wedstrijden voorafgaande triomftocht in een open auto over het circuit, waren beide gebeurtenissen die de gemoedsrust van Angel bepaald niet ten goede kwamen. Jan hield zich bewust ver van alle ge-woel, ging zaterdag voor de wed-strijd zwemmen en concentreerde zich na elke training en zelfs op bed rustig op de moeilijkheden van het circuit en de wedstrijd.
„Mijn eerste ronde heeft Nieto kennelijk verrast. Daar moet hij flink van geschrokken zijn, anders weet ik zijn val niet te verklaren. Hij moest risico's nemen! Zijn, spectaculaire stijl is daar trouwens op gebaseerd. Hij gokte en verloor. In 1972 vechten wij het verder uit!"
COEN VERBURG
