Bron: Moto 73, 20-09-1974
Tekst: Erich Winter
Scan: peter G
Op het circuit van het, in de prachtige Kvarner-baai gelegen Opatija, vond de voorlaatste G.P. van dit seizoen plaats, waar naar veler verwachting de beslissing zou vallen in het Wereldkampioenschap voor de 350 cc-klasse. Deze klasse was nl. de enige, waarin nog geen kampioen bekend was, alhoewel Agostini wel duidelijk favoriet was voor de titel. De weersomstandigheden waren fabelachtig mooi en het decor voor een wedstrijd als deze kan men zich ook nauwelijks mooier wensen. Dat de wedstrijd door een dodelijk ongeval zou worden overschaduwd, was gelukkig tijdens de wedstrijden nog niet bekend.
Foto boven: Start var de 50 cc klasse met helemaal rechts winnaar Henk van Kessel (5) en met no. 26, de Belg Van Zeebroeck die, nadat hij de eerste plaats van Henk had overgenomen, „plat" ging. Voor diegene die nog meer wil weten laten we nog een paar namen volgen: Luigi Rinaudi (27), Rudolf Kunz (9), Adrijan Bernetic (15), Jerome van Haelter (25), Harald Bartol (12), Rolf Blatter (29), Hans Hummel (21), Ludwig Fassbender (37), Günther Schirnhofer (20), Gerhard Thurow en Herbert Rittberger (6).
Foto onder: Start van de kwartliters, een race die tot een van de mooiste van het seizoen zou worden, alhoewel de onfortuinlijke Billie Nelson het daar niet mee eens zou zijn. Hier van links naar rechts: 39 Katayama, 30 Toracca, 22 George, 47 Minhoff, 9
Kneubühler, Korhonen, Palomo, 11 Pons, 15 M. Salonen, 58 Tchernine, 37 Andersson, 1 Braun, Villa, 57 Granath, 5 Rougerie.
Duel in de 250 cc tussen Mortimer (6) en Kneubühler (9).
Agostini's puntenvoorsprong op tweede man Braun (40) en de derde, Patrick Pons (39) was dusdanig, dat de twijfel niet erg groot was, doch waren er niet dit seizoen al meer verrassende dingen gebeurd? Ago toonde zich de avond voor de wedstrijd tegenover mij echter vol zelfvertrouwen, temeer ook omdat de trainingen eindelijk eens zonder de, welhaast gebruikelijke problemen verlopen. Doch hij sprak wel de hoop uit, dat de machine het zou redden.
Weliswaar waren er van Yamaha geen „officielen" aanwezig en ontbraken zelfs Nobby Clark en Vinch French op het appél. Deze konden blijkbaar niet gemist worden bij het prepareren van de machines voor „the Race of the Year"! !
Opvallend was ook nu weer, dat er op geen enkele wijze roet in het eten gestrooid werd door akties van welke aard dan ook. Dit vormde temeer een duidelijke aanwijzing voor de stelling, dat de zo langzamerhand berucht geworden „Nürburgring-affaire" een aangestookte zaak was en het minst van alles samenhing met de veiligheid van het circuit.
Als we de balans van het wegraceseizoen gaan opmaken hoop ik u hierover meer dan genoeg feitenmateriaal te kunnen geven.
Foto: De sympathieke Brit Charles Mortimer hier duidelijk verheugd met zijn overwinning bij de kwartliters.
"Opwarmronde"
Dat veel van dit soort situaties in het nadeel van de deelnemers uit-pakken, bleek al direkt bij de start van de 50 cc-race, toen de starter/ kamprechter het sein gaf, dat er een „opwarmronde" moest worden ge-reden, om onmiddellijk vóór de start het circuit nog even te ver-kennen. Dit leverde enorm veel commentaar op van de zijde van de heren renners, die evenwel schenen te vergeten — of zelfs niet eens wisten!! —dat deze zelfde opwarmronde verleden jaar door de rijders werd afgedwongen onder bedreiging met boycot. Toch wel een vreemde zaak! ! Niettemin is het wel begrijpelijk, dat juist de rijders in de 50 cc-klasse het niet leuk vonden want een ronde van 6 kilometer meer, dan de voor de race geplande 15, deed bij velen de vrees ontstaan van brandstofgebrek. Henk van Kessel voelde wel aan, dat eigenlijk iedereen een overwinning van hem verwachtte, hoewel de kleine Julien Van Zeebroeck vriend en vijand verbaasde door een snelste trainingstijd. Henk stond op de derde plaats achter Rittberger, het verschil was minimaal. Ook de Duitsers Kunz en Thurow vormden nog een deel van de kopgroep, zij het dat zij van de eerste 3 werden gescheiden door Ulrich Graf. Aan de start stond Henk, zoals gewoonlijk óp van de zenuwen, zich af te vragen, wat van deze race te verwachten. Al ras bleek echter, dat de kracht van de Kreidler juist in het lange bergop-stuk, vele concurrenten vol-slagen kansloos maakte. Hij had al snel een comfortabele voorsprong opgebouwd, zij het tezamen met Herbert Rittberger, die Henk als een terrier volgde. Van Zeebroeck was niet erg best weggekomen en had lang nodig om bij het leidende tweetal te komen. Toen dit echter lukte pakte hij snel eerst Rittberger, die met een slippende koppeling tobde — gevolg van de slechte combinatie van kleine koppeling, heet weer en een paar heel scherpe haarspeldbochten — en 2 ronden later ook Van Kessel. Hij zag zelfs kans om iets weg te lopen, doch bleek wel even te veel te hebben gewaagd, want hij moest zijn rivaal, na een onschuldige val-partij, toch laten gaan. Zijn schakelmechaniek was hierdoor zodanig beschadigd, dat hij zich gelukkig kon prijzen nog als 9e te word en geklasseerd. Rittberger wist zijn tweede plaats veilig te stellen en Kunz maakte een bijzonder slechte start — waarom toch altijd? — goed door een prachtige 5e plaats. Thurow kreeg nog bijna Graf te pakken, doch ook zijn koppeling vertoonde kuren en hij moest derhalve met een vierde plaats genoegen nemen.
Foto: Henk van Kessel (39) in actie op de Bridgestone.
Foto: In afwachting van een protest tegen Buscherini op de Malanca is Kent Andersson voorlopig tweede geklasseerd in de 125 cc klasse.
Theo Timmer maakte zijn vóór de wedstrijd geuite verwachting waar, bij de eerste 10 te zullen eindigen. De 7e rang was zijn deel op een niet al te snelle Jamathi.
125 cc: Protest
Bij de opstelling voor de 125 cc-race ontbrak de naam van Paolo Pileri, die het Kent Andersson in Brno zo geweldig had lastig gemaakt. Zijn schouderblessure dáár opgelopen in de 250-race, belette hem om hier aan de start te ver-schijnen; in de Morbidelli-stal werd zijn plaats tijdelijk ingenomen door Paolo Bianchi. Nu was het niet zo, dat Kent nog kon worden bedreigd voor het Kampioenschap, doch een overwinning was in het bijzonder Yamaha toch bijzonder welkom. Vanaf de start nam invaller Pier-Paolo Bianchi de leiding, op de hielen gezeten door Buscherini, Lusuardi, Nieto en dan pas Kent Andersson. Ook hier lagen de trainingstijden van de eerste 3 zodanig dicht bij elkaar, dat het een heel harde strijd beloofde te worden. Ook Kneubuhler, Bartol en Van Kessel mengden zich danig in de strijd, doch de arme Morbidelli was opnieuw de hoogste eer voor zijn machine niet gegund. Bianchi moest al na de eerste ronde de strijd op-geven, doordat een transmissieverbinding de geest gaf en verder rijden onmogelijk maakte. Jorg Moller zal wel blij zijn, als hij na het seizoen een compleet nieuw motorblokje kan gaan bouwen, waarbij ook de koppeling en versnellingsbak tegen de kracht van de paarden zijn opgewassen. Kent Andersson probeerde alles wat hij kon om de kop over te nemen, doch het wilde niet gelukken. Nieuwe kopman Buscherini gaf geen krimp en behield de leiding tot aan het einde. Zijn voorsprong bedroeg ruim 22 sec. op de blonde wereld kampioen. Deze op zijn beurt had Nieto weer op ruim 20 sec. gereden, terwijl Van Kessel op weer bijna een halve minuut daarachter als 4e finishte. KneubuhIer moest zijn hoop op een goede klassering prijsgeven door een slippende koppeling. Hans Hummel op een — inmiddels van waterkoeling voorziene — ex-Van Dongen Yamaha, besloot het eerste tiental. Deze race kreeg nog een naar gevolg, doordat Kent Andersson een protest indiende tegen de technische uitvoering van de winnende Malanca. Deze zou nl. over 7 versnellingen beschikken, hetgeen luidens de Code Sportif van de F I M voor de 125 cc-klasse niet is toegestaan. 's Avonds om 9 uur, toen de prijs-uitreiking voor de betreffende klas-se aan de beurt was, was er nog geen uitslag van het technisch onderzoek bekend. Hierdoor bleef vooralsnog Buscherini met de Malanca de officiële winnaar.
Spektakel van Pons
Toen de kwartliter-race van start ging, verwachtte eigenlijk iedereen, die de situatie in deze klasse van wat meer nabij heeft gevolgd, dat nu Rougerie met de fabrieks-H.D. wel zijn slag zou (mogen) slaan. Hij stond met minimaal verschil ten opzichte van Kneubhler en Pons op de 3e plaats aan de start. Doch opnieuw was hem geen geluk ge-schoren, want al in de tweede ronde moest hij de strijd staken met ontstekingsmoeilijkheden.
Foto: Hier raast Boet van Dulmen op de oude MZ langs de rotswanden. De nieuwe MZ is goed voor één razend-snelle ronde maar verliest daarna prompt vermogen doordat de machine te heet wordt. Het minste is wel het aanbrengen van een water-pomp, in ieder geval zal het een en ander wel niet meer voor Barcelona in orde komen en het heeft geen zin om daar de MZ's zoals ze nu zijn in te zetten zodat Boet waarschijnlijk op zijn eigen machines aan de start zal komen.
Uit de startronde kwam de rappe Katayama al met een lichte voor-sprong terug, waarna Pons, Andersson, Kneubuhler en Braun volgden. Het ging er bijzonder heet aan toe, waarbij vooral Pons tot aan de grens van de mogelijkheden ging. Op een wijze, die de haren ten berge deed rijzen, kwam hij de snelle rechterbocht vóór de startplaats door, doch bleef erop zitten. In de 5e ronde nam hij de Koreaan aan de kop te pakken en reed de ene snelle ronde na de andere. In de 8e ronde moest de Yamaha-kopman zelfs stoppen, doordat een raadselachtige breuk het achterframe deed bewegen waar dat niet gebruikelijk is. Intussen echter kwamen Kneubuhler en Dieter Braun in hun titanen-gevecht steeds dichterbij en ging het er voor de Fransman aan de kop werkelijk dreigend uitzien. In de 12e ronde vond Bruno het welletjes en verdrong Pons van zijn kopplaats. Deze verzette zich evenwel met hand en tand, wat hem tenslotte met Braun gelukte. Met uitzondering van de 19e ronde wist hij hem toch achter zich te houden.
Bruno was echter ook niet voor de overwinning gestart, want aan het eind van de 16e ronde brak zijn schakelpedaal en was de race voor hem afgelopen.
Villa speelde geen rol van betekenis, doch dit kwam zeker mede door het feit, dat hi) hier in Opatija vorig jaar in de training enorm hard gevallen was en dus de schrik voor dit circuit er wel geheid inzit.
Een van begin tot eind durend gevecht tussen Palomo, Korhonen, Mühlebach, Herron en Minfroff brachten teikens weer een andere volgorde en maakte de wedstrijd het aanzien alleen al waard.
Arme Boet van Dulmen, die in de training al alle mogelijke problemen had doorstaan, doordat zijn MZ soms meermalen per ronde vastliep, kon niet aan de strijd deelnemen, want zijn motor ontbeerde elke fut.
Toen de monteurs hadden vastgesteld, dat er ook nog een bougie vet was, had verder rijden eigenlijk weinig zin meer.
Niemand scheen intussen op Chas Mortimer te hebben gelet, die in de 3e ronde op de 9e plaats doorkwam en langzaam doch nadrukkelijk opklom. Hij was werkelijk in grootse vorm en zag zelfs kans om in ronde 10 de 4e plaats te bezetten.
Het was echter een regelrechte sensatie, dat hij, na schijnbaar moeiteloos Braun en Pons te hebben gepakt, in de 15e ronde ook Kneubühler voorbij ging en de wedstrijd als glorieus winnaar beëindigde. Wat was hij na afloop blij, na zoveel pech in de afgelopen periode!
Kaarten gelegd
Zoals u al in de aanhef hebt kunnen lezen had Agostini de zaken in de 350-race direct onder controle en leidde van start tot finish.
Een van de eersten, die hem na afloop kwam complimenteren, was Franco Bonera, die als toeschouwer de wedstrijden volgde.
In de training waren opnieuw de eerste 5 zeer kort na elkaar geëindigd, waarbij de verrassingswinnaar van de voorbije 2 jaren, Janos Drapal, de 4e plaats bezette, doch slechts 0,2 sec. achter — opnieuw — Patrick Pons. Deze op zijn beurt kwam weer 0,5 sec. tekort bij Länsivuori, die ook een heel speciale Yamaha bereed.
Hoewel hij var alles probeerde kon Braun toch niet in Ago’s buurt komen en aan de finish bedroeg het verschil zelfs ruim een halve minuut op Dodds, die de tweede plaats vast in handen hield. Dit ondanks een pijnlijke hand, die hij aan een, door een vastloper veroorzaakte val in de training, had overgehouden.
Reportage: Erich Winter
Victor Palomo (19) moet een beschermengel bij zich hebben gehad toen hij om een hoek van de rotsen kwam stuiven in zijn jacht op 47, Minhoff, en 18, Korhonen, en daar plotseling werd geconfronteerd met de heel langzaam voortsudderende Chevallier. Palomo’s hart was sterk genoeg en zijn reactie snel genoeg om een ramp te voorkomen.
Patrick Pons onderstreepte nog eens zijn klasse en vorm van het ogenblik, door de 4e plaats voor zich op te eisen, daarbij de eveneens steeds snellere Pentti Korhonen achter zich houdend.
Voor de organisatoren van de G.P. van Spanje, resteert nu nog slechts de taak het programma af te wikkelen, doch voor het Wereldkampioenschap zijn de topplaatsen vergeven en de kaarten gelegd.
UITSLAGEN JOEGOSLAVIË
50 cc:
1. Henk van Kessel (NL), Kreidler, 42.10,3 = 128.00 km/uur;
2. Herbert Rittberger {D), Kreidler, 43.07,0 = 125.300 km/uur;
3. Ulrich Graf (CH), Kreidler, 43.33,2 = 124.000 km/uur;
4. Gerhard Thurow (D), Kreidler;
5. Rudolf Kunz (D), Kreidler;
6. Claudio Lusuardi (I), Moto Villa;
7. Theo Timmer (NL), Jamathi;
8. Rolf Blatter (CH), Kreidler;
9. Julien Van Zeebroeck {B)}, Kreidler;
10. Wolfgang Golembach {D), Kreidler.
Snelste ronde: Julien Van Zeebroeck, 131.250 km/uur.
125 cc:
1. Otello Buscherini (I), Malanca, 43.09,6 = 141.800 km/uur;
2. Kent Andersson (S), Yamaha, 43.32,4 = 140.500 km/uur;
3. Angel Nieto (E), Derbi, 43.58,4 = 139.200 km/uur;
4. Henk v. Kessel (NL), Bridgestone;
5. Harald Bartol (A), Suzuki;
6. Thierry Tchernine {F), Yamaha;
7. Bruno Kneubühler (CH), Yamaha;
8. Pentti Salonen (SF), Yamaha;
9. Rolf Minhoff (D), Maico;
10. Hans Hummel (A), Yamaha.
Snelste ronde: Otello Buscherini, 2.30,4 = 143.600 km/u.
250 cc:
1. Charles Mortimer (GB), Yamaha, 51.03,4 = 148.000 km/uur;
2. Patrick Pons (F), Yamaha, 51.09,5 = 147.800 km/uur;
3. Dieter Braun (D), Yamaha, 51.09,6 = 147.770 km/uur;
4. Hans Mühlebach (CH), Yamaha;
5. Rolf Minhoff (D), Yamaha;
6. Penti Korhonen (SF), Yamaha;
7. Viktor Palomo (E), Yamaha;
8. Tom Herron (GB), Yamaha;
9. Thierry Tchernine (F), Yamaha;
10. Leif Gustavsson (S), Yamaha.
Snelste ronde: Charles Mortimer, 2.22,5 = 151.500 km/uur.
350 cc:
1. Giacomo Agostini ((I), Yamaha, 57.538 = 155.400 km/uur;
2. John Dodds (D), Yamaha, 58.29,6 - 154.000 km/uur;
3. Dieter Braun (D), Yamaha, 58.55,5 = 152.700 km/uur;
4. Patrick Pons (F), Yamaha;
5. Pentti Korhonen (SF), Yamaha;
6. Viktor Palomo (E), Yamaha;
7. Bill Henderson (IRL), Yamaha;
8. Oliver Chevallier (F), Yamaha;
9. Tom Herron (GB), Yamaha;
10. Armando Toracca (I), Bimota.
Snelste ronde: Giacomo Agostini, 2.17,0 = 157.665 km/uur.