Bron: Motor No. 36, September 1968
Auteur: J.C.V.
De woorden rollen vlot over de lippen van de nu 30-jarige Hagenaar Jan Huberts, de man die in 1962 internationale faam verwierf door zijn resultaten als fabrieksrijder voor Kreidler.
Jan Huberts; op de Sachsenring, Oost-Duitsland, waar hij tiende werd. Niet minder dan 28 van de 35 gestarte machines waren MZ's.
'Dat MZ-tje heeft mij er dit seizoen bovenop geholpen. Oerbetrouwbaar en snel! Je hoeft het bij wijze van spreken alleen maar te poetsen. In het begin van dit jaar was ik erg gespannen. Iedereen maakte me bang voor een tweetakt, je weet wel, loze kreten als: Jan, hoe heb je dat nu kunnen doen, zo'n ding doet niks dan vastlopen, etc! Dat maakte m'n start in het begin van het seizoen wat aarzelend. Natuurlijk! Ik ben ook een stuk voorzichtiger geworden. Ik neem minder risico's dan vroeger, maar ik ben nu geen "broodrijder" meer. Met heel houden en je verstand gebruiken win je heel wat meer, dan dat je maar raak boendert. Of je met 200 of met 400 meter voorsprong eindigt, winnaar ben je toch! Het ging dit jaar steeds beter. Een overwinning in Tubbergen, een derde plaats in Assen en uiteindelijk het Nederlands kampioenschap in de internationale 125 cc klasse. Ik ben echt blij, dat ik m'n plaats in het MRTN-team waar heb kunnen maken. Ook het winnen van de titel is natuurlijk fantastisch, maar ik ben gelukkiger met het feit, dat m'n oude vorm begint terug te komen. Na de beslissende wedstrijd in Meijel zei Cees (van Dongen) het zelfs: 'Jan, je gaat hard!'
De T.T: Assen bracht Jan een prachtige derde plaats: Links winnaar Phil Read.
De woorden rollen vlot over de lippen van de nu 30-jarige Hagenaar Jan Huberts, de man die in 1962 internationale faam verwierf door zijn resultaten als fabrieksrijder voor Kreidler. Zijn grootste successen uit die periode: de G.P.-zege in Clermont Ferrand, Frankrijk, en zijn tweede plaats in onze Asser T.T.! Huberts is de enige Nederlandse wegrenner wiens prestaties voldoende waren om met een fabriekscontract beloond te worden. In 1962 en gedeeltelijk in 1963 reed hij voor Kreidler en vervolgens tot het eind van het 1964 seizoen voor de Spaanse Derbi-fabriek, die vanaf 1962, het jaar dat de FIM. een officieel wereldkampioenschap voor de 50 cc klasse instelde, actief is geweest in de kleinste inhoudsklasse, overigens zonder al te opzienbarende successen. Vooral in de periode van Hubert.liet de betrouwbaarheid van de Spaanse tweetaktjes nogal te wensen over, zodat Jan, die een driejarig contract had lopen, in 1965 verzocht om van zijn verplichtingen ontheven te worden. In de drie jaar, dat de Haagse wegrace-enthousiast als fabrieksrijder door de wereld zwierf, raakte hij thuis op vrijwel alle Grand Prix circuits ter wereld, inclusief het meest beroemde, dat op het eiland Man, waarop de Engelse T.T. verreden wordt. Wij zeggen dan ook geen woord te veel bij de bewering, dat Jan Huberts zonder enige twijfel Nederlands meest ervaren internationale wegracecoureur is!
Uit de Kreidler periode: Huberts in de Engelse T.T. bij Governors Bridge.
Welbespraaktheid en aanstekelijk enthousiasme zijn kenmerkende eigenschappen van de nieuwe titelhouder, die deze talenten niet alleen inzet voor zijn garage/autohandel, in de Paets van Troostwijkstraat, maar tevens voor de belangen van de Nederlandse motorsport. Het Motor Race Team Nederland werd opgericht nadat Jan hiervoor tijdens de T.T. in Assen 1967 het idee had geopperd. Huberts liet het echter niet bij ideeën alleen, maar liep het vuur uit zijn sloffen om de pers, handel en industrie voor zijn plannen te interesseren. 'Er was nog nooit iets gedaan op dit gebied en daar moest maar een, een eind aan komen', zegt hij ter motivering. Jan begon zich reeds vroeg voor de wegracerij te interesseren. Op 14-jarige leeftijd ging hij voor de eerste maal met een busgezelschap naar de T.T. in Assen, dat zou hij ook in de volgende jaren doen, met dit verschil, dat hij zelf op de motorfiets ging, ging, zelfs eenmaal zonder rijbewijs! Twee jaar later, 16 jaar oud, tekende Huberts voor kortverband vrijwilliger bij de marine, waar hij opgeleid werd voor radio- en radar-techniek. Zijn contract bij de Marine zou hem later in zijn sportloopbaan nog parten spelen, want er rezen vaak enorme moeilijkheden om vrij te krijgen voor wedstrijden. Nauwelijks 18 jaar oud kocht Jan zijn eerste nieuwe motorfiets, een 250 cc NSU Max, waarmee hij in 1957 op aandringen van de Haagse motorhandelaar J. Welp, zelf actief wegrenner, voor het eerst deelnam aan de KNMV-sterrendag. Welp deed hem zelfs de toezegging, dat hij, indien hij goed voor de dag zou komen, ook enkele malen op zijn NSU sportmax-racer zou mogen starten. Om een lang verhaal kort te maken: Jan kwam goed voor de dag en dat deed hem de smaak direct goed te pakken krijgen. Zijn standaard Max werd wat gekieteld en met deze machine veroverde hij een derde plaats tijdens nationale wedstrijden op het circuit van Zandvoort, zijn eerste racesucces.
Het seizoen 1958 verliep eveneens gunstig voor onze marineman. Het wegracemateriaal werd uitgebreid met de 125 cc Eysink van Jaap Zwaal, die dit machientje indertijd gekocht had van de befaamde Dick Renooy, die in 1948 de 125 cc klasse van de Asser T.T, won. Gebrek aan tweetakt ervaring deed de Eysink in het begin nogal eens de geest geven, maar verder in het seizoen kreeg Jan de materie onder de knie. Zijn prestaties waren zodanig, dat hij in 1959 als senior mocht starten. De Eysink werd verkocht en met particuliere steun van een bewonderaar, de Amsterdammer Zwijnenburg, slaagde Huberts erin een 350 cc Norton aan te schaffen. Het verschil in snelheid betekende wel een enorme overgang, maar Jan toonde op 21-jarige leeftijd het wegrennen in het bloed te hebben door na enkele trainingsrondjes op Zandvoort al direct rond de 1.56 te draaien! De successen bleven dan ook niet uit. Zijn grote tegenstanders in die dagen waren Paul Vis en Joop Vogelzang met wie Huberts menig duel uitvocht voor de titel in de 350 cc klasse.
In 1959 maakte Huberts ook internationaal zijn debuut. De T.T. in Assen werd geen succes doordat een olieleiding afbrak. Buiten Nederland was zijn eerste grote wedstrijd de Eifelrennen op de Nurburgring, waarin hij een achtste plaats veroverde. Ook in de Italiaanse G.P. op Monza verscheen hij dat jaar nog aan de start, maar een kapotte koppeling verwees hem vroegtijdig naar de kant. De spanningen wreekten zich aan het eind van het seizoen: Jan verdween 6 weken met maagklachten in de ziekenboeg en de Norton naar een andere baas.
In 1963 en 1964 stond Huberts bij de Spaanse Derbi fabriek onder contract.
Een ongelukkig eind, dat echter toch goede dingen inhield. Op zekere dag verscheen namelijk de heer Moerkerk van het Motorpaleis aan Jans sponde met de vraag of Jan soms belangstelling had voor een 125 cc Honda twin en een 250 cc viercilinder voor Assen. Wat dacht u: Jan had zin! Ondanks het feit, dat hij dat jaar nog niet gereden had werd hij zevende in de kwartliterklasse en eindigde daarmee als eerste Honda-rijder voor niemand minder dan Jim Redman! Doordat hij ook in de 125 cc klasse een goede indruk had achtergelaten - hij lag achtste voordat hij in de laatste ronde uitviel - kreeg hij voor 1961 de beschikking over een 250 cc Honda viercilinder en daarnaast voor enkele wedstrijden een 125 cc twin, waarmee hij prompt Nederlands kampioen werd.
Door al zijn activiteiten raakte Huberts goed ingeburgerd in het racewereldje, wat hem goed van pas kwam bij het leggen van contacten met de diverse andere fabrieksploegen. Dat hij qua prestaties op een zeer hoog plan stond, bleek ondermeer uit de rondetijden die hij draaide. Tijdens een trainingsmiddag van Honda op het circuit van Zandvoort noteerde Jan op een slecht draaiende Honda toch rondetijden van 1.52, een prestatie die hij later op de dag met de privé Norton van de Honda-fabrieksrijder Tom Phillis nog eens dunnetjes- overdeed met rondjes van 1.50 op de 350 cc en 1.19 op do 500 cc Manes.
Uit de beginperiode in 1959, Jan Huberts op 350 cc Norton tijdens nationale races op een verkort circuit te Assen.
De laatste wedstrijd voor de Coupe d'Europe - het Europese kampioenschap in de 50 cc klasse - werd eind 1961 op Zandvoort verreden. Een brutaal mens heeft de halve wereld, dacht Jan en stapte zelf naar Kreidler toe om de eerste contacten te leggen. In de winter werd via de Kreidler-importeur het spelletje verder gespeeld wat resulteerde in een fabriekscontract voor 1962. Het werd een topjaar voor Jan met twee Grand Prix-overwinningen in Frankrijk en Oost-Duitsland, een tweede plaats in Assen en verschillende andere hogere klasseringen, waarmee hij als derde eindigde in het wereldkampioenschap. Sprekend over die periode zegt Huberts nu: "Er waren geen stalorders bij Kreidler, waarschijnlijk omdat men dacht dat Anscheidt, die altijd de beste machine bereed, mij normaal wel. zou kunnen hebben. Dat pakte echter wel eens verkeerd uit, vooral omdat ik toen uiterst fel en scherp reed. Toen was ik ,broodrijder', weet je! Achteraf bezien zeg je misschien: stom dat ik Anscheidt niet altijd voor heb laten gaan, maar ja wat doe je als je merkt, dat je harder kunt. En nogmaals. Kreidler heeft nooit stalorders gegeven!
Ook zijn contacten met andere merken pakten ondanks hoopvolle vooruitzichten, steeds verkeerd uit. Zowel met Honda als met Suzuki had ik de zaak voor 90 procent rond, maar telkens kwam er iets tussen. Bij Suzuki ketste het contract af op het feit, dat Degner uiteindelijk toch de voorkeur gaf aan zijn vriend Bert Schneider, met als motivering, dat deze meer ervaring had met zwaardere machines! Zelf heb ik ook fout ten gemaakt. De grootste is misschien wel geweest, dat ik eerlijk voor mijn contacten met andere merken ben uitgekomen. Ik sprak erover, ook toen Kreidler mij vroeg wat ik voor 1963 van plan was. Een en ander resulteerde in een volledig fiasco. Gelukkig kreeg ik een mooi aanbod van Derbi, maar na twee van de drie jaar onder contract te hebben gestaan, vroeg ik om voortijdige beëindiging hiervan. In 1965 reed Jan 125 en 250 cc Bultaco's voor Fa. Gebr. Van der Heyden, de importeur van deze gewilde Spaanse produktieracer. In de Oostduitse G.P. reed hij zeer verdienstelijk een MZ-twin naar de derde plaats in de kwartliterklasse, hetgeen perspectieven opende voor de toekomst. Ook hier kwam echter weer een kink in de kabel, evenals dat het geval was met de belofte van Yamaha teammanager Hasegawa, dat Jan in 1966 enkele wedstrijden op dit merk zou mogen uitkomen. In 1963 zou hij al drie starts hebben mogen maken op dit merk, maar onze Haagse wegrace-enthousiast had toen de pech, dat Yamaha halfweg het seizoen de boot pakte naar Japan. Huberts had het contract hiervoor in huis! Dat zijn unieke kans in 1966 niet doorging had een andere oorzaak. Tijdens de training voor de Duitse G.P, op de Nürburgring kwam Jan door een langzame rijder ten val, een val die hem een dubbele beenbreuk opleverde en twee verloren seizoenen. Ondanks alle teleurstellingen heeft de huidige titelhouder blijk gegeven spirit en liefde voor de motorsport te bezitten. In 1968 vocht hij, zich terug naar de top, en gelooft u ons, Jan Huberts wil daar ook in 1969 blijven!
Meer informatie:
Overzicht personen: Jan Huberts
Overzicht wegrace artikelenArtikel gescand door peter G
Artikel bewerkt door Rijk
Artikel geplaatst door Maarten
© 2007 www.kreidler.nl
