De Kreidler (reis-) verhalen van Lester (Deel I)

[Maarten]

DE KREIDLER (REIS-) VERHALEN VAN LESTER (DEEL I) Op weg met de Kreidler We rijden op onze Kreidler RMC-S door Noord Engeland. Het land is prachtig, het weer is goed maar de weg is slecht. Het is een kleine landweg met sporen van zware landbouwvoertuigen en vrachtwagens. Er zitten ook nog eens slecht gerepareerde gaten in. Op zo'n weg merk je dat je een machine van goede kwaliteit hebt. Hij krijgt het zwaar te verduren want we rijden er met z'n tweeën op. Met bagage gaat dat al in de richting van de 200 kg. Naar verhouding komen er flinke krachten te staan op een brommer die twee keer zijn eigen gewicht moet vervoeren. Hij zou dan makkelijk gaan zwalken en zwabberen maar dat gebeurt niet. De Kreidler is stevig gebouwd en dat moet ook wel omdat er een motorfietsuitvoering is van het zelfde rijwielgedeelte. Bij het rijden merk je dat het frame lekker stijf is en de telscoop van het voorwiel stevig is uitgevoerd. Geen moment krijg je het gevoel dat het voorwiel een andere kant wil oprijden dan het achterwiel. Zelfs niet met sporen in de weg. Die gootjes zijn nare dingen waarbij het soms moeite kost je evenwicht te houden. Als je in je eentje rijdt dan valt het nog wel mee. Een rukje aan het stuur is dan voldoende om weer vrij te komen. Maar met een zwaardere belasting gaat het allemaal wat moeilijker en loop je het risico uit balans te raken. Maar met de Kreidler krijg je met een klein beetje bijsturen de wielen moeiteloos de hoge kant op. De hobbels in de weg laten zich wel duidelijk voelen doordat de achterveren aan de stugge kant zijn maar dat geeft mij het veilige en prettige gevoel goed contact met de weg te houden. Wat overigens niet alleen een gevoel schijnt te zijn. Ik heb mij laten vertellen dat om formule-1 auto's met het oog op de wegligging helemaal geen vering hebben. We komen op een betere weg en nu gaat het rijden helemaal lekker. Onregelmatigheden in de weg worden heel goed opgevangen en de fiets blijft prima op koers. Je moet echt sturen om van richting te veranderen. Bij een mindere brommer is dat andersom. Daarbij moet je voortdurend sturen om hem niet van richting te laten veranderen. Ook het bochtenwerk met de Kreidler gaat prima. Je kunt de fiets de bocht in kantelen zoals motorrijders dat doen. Als vanzelf gaat de machine de bocht in als je deze even laat hellen en heb je van te voren goed hebt ingeschat hoe scherp de bocht is dan laat je hem na een perfecte boog aan het einde weer keurig overeind komen. Rijden op een rechte weg met glad wegdek is heerlijk. De brommer ligt lekker stabiel. Zelfs met een loeiharde zijwind laat hij zich niet omver duwen. Met stevige rechte wielen en het stijve frame en een goede verdeling van het gewicht staat hij als een huis. Is een wonder van techniek maar dat niet alleen. Nog groter is het wonder van menselijk kunnen. Op een tweewieler blijf je in evenwicht door voortdurend kleine correcties te maken. Ieder kind kan het maar voor zover ik weet is er nog geen robot die goed kan fietsen. Het zijn juist die alledaagse functies waaruit blijkt hoe knap we als levende wezens we eigenlijk zijn. Zo hoeven we bijvoorbeeld alleen maar te bedenken wat we willen zeggen en de woorden komen als het ware vanzelf. Maar ik dwaal af en dat mag niet want ik moet mijn aandacht bij het verkeer houden. Op aanwijzingen van de GPS die ik gemonteerd heb in de zogenaamde cockpit van de Kreidler ben ik een grote weg opgereden. Ik geef gas en schakel naar z'n vijf. Nu rijden we in een strakke lijn. Ruim 50 km/uur op mijn digitale teller. Dat vind ik hard zat. De weg is niet druk en auto's kunnen goed inhalen. We naderen een dorp. Dit ligt onderaan de heuvel dus we dalen een dal in. Ik schakel terug maar laat de brommer niet helemaal op de motor afremmen. Wat wel zou kunnen want de helling is niet zo steil maar steeds even bijremmen is wel zo comfortabel. Bovendien blijf ik het idee houden dat de motor het niet prettig vindt als je deze laat gieren met een soort omgekeerde aandrijving. Niet dat ik verwacht dat er iets zal kapot gaan. Al lijkt het soms alsof de tandwielen je om je oren gaan vliegen bij het afremmen op de motor. Ik moet dan altijd denken aan de verhalen over de problemen die je zou krijgen met het rijden met tweetaktmotoren in berggebieden. De motor zou geen smering krijgen als je met gas dicht de helling afrijdt. Voor de smering zou je tijdens het dalen af en toe even gas moeten geven. Dat klinkt logisch maar erg praktisch is het niet. Geef maar eens gas als je met een afdaling bezig bent. Dan schiet je meteen als een kogel vooruit. Zelfs als je alleen maar even de motor ontkoppelt ga je direct harder. Het is dan wel prettig als je af en toe wat kunt bijremmen. Met een andere brommer heb ik eens meegemaakt dat de remmen te heet werden bij een afdaling. Vanwege de hitte liet de bekleding van de remschoenen los. Gelukkig ging ik toen niet hard en met mijn schoenen op het asfalt kon ik nog net stoppen. Sindsdien ben ik altijd wat zuinig gebleven met het remmen bij een afdaling. Maar bij mijn Kreidler is die voorzichtigheid vast overbodig. De remmen zijn zo uitgevoerd dat ik ze waarschijnlijk niet eens te heet zou kunnen krijgen als ik het zou willen. Achter zit een grote remtrommel en voor een schijfrem. Met een gerust hart kan ik iets bijremmen. Bovendien laat ik altijd wel iets afremmen op de motor. Voor de zekerheid doe ik altijd maar wat extra smeermiddel in de benzine als ik in bergachtige gebieden rijd. Dat schijnt helemaal niet nodig te zijn met de moderne smeermiddelen maar die één op vijftig komt op mij toch erg schraal over. Waarschijnlijk is dat omdat ik nog de tijden heb meegemaakt dat je een brommer smeerde met één op twintig motorolie. Inmiddels zijn we bij het dorp dat in het dal ligt. Na wat bochten, een marktplein en nauwe straten gaan we het dorp uit en weer de heuvel op. Deze weg is onoverzichtelijk en ik vind het een prettig idee dat we wat snelheid kunnen houden. De auto's achter ons rijden al gauw zo'n 50 km per uur en dan geeft het wel een veilig gevoel dat je wat met de stroom mee kan. Dat kan omdat ik de motor heb opgevoerd met een RS cilinder van Parmakit en als tandwielen 12 tanden voor en 39 achter heb. Dus trekken doet hij als de beste. Zelfs bij een steile berg haalt hij nog wel de 30 km/uur. Het enige probleem vind ik nog dat hij op de vlakke weg te hard gaat en ik heb mij voorgenomen daar nog eens iets aan te doen met een begrenzer. Want ik heb geen Kreidler gekocht om te racen. Hij dient een heel ander doel. We hebben onze Kreidler om, …. te wandelen. Straks zijn we aan het begin van de wandelroute die we vandaag nemen en als onze navigator "bestemming bereikt" roept dan stop ik bij een paal waar we de brommer aan kunnen vastzetten. Ik maak de brommer aan de paal vast met het kettingslot. We halen onze rugzakken van de bagagedrager en ik bind de helmen vast met een kabelslot. Contoleer nog even of alles goed staat. De warme jassen gaan in de rugzakken en de wandeling kan beginnen. We zijn precies op de plaats waar we de vorige dag geëindigd zijn. wordt vervolgd Lester Hoekstra ONZE KREIDLER IN ENGELAND ZIE OOK HET RIJDEN IN ENGELAND OP DE KREIDLER: [youtube]hMLDEfTS6Bw[/youtube] http://www.youtube.com/watch?v=hMLDEfTS6Bw" onclick="window.open(this.href);return false;

[dijk]

leuke trip met de kreidler door engeland,vreemde tank op je kreidler

[Heggemus]

Vervelend dat links rijden met het stuur aan de linkerkant of niet Leuk verhaal ik kijk uit op de rest.

[Maarten]

leuke trip met de kreidler door engeland,vreemde tank op je kreidler

Op die vraag krijg je vermoedelijk nog wel antwoord in één van de vervolgen van dit verhaal. Ik heb het van de auteur al gehoord.

[Enzo-tvdzijden]

Ik heb even het andere filmpje bekeken. Ook een wandelverhaal met de Kreidler.
Zo zie je maar een Kreidler is voor iedereen gemaakt. Jong, oud, sportief, cross, race, vrije tijd, cultureel enz.
2 hobby's gecombineerd.

[youtube]b5mm6v79RhA[/youtube]

[nozems]

Dat is nog eens leuk om te lezen, maar volgens mij hoeft Lester zich geen zorgen te maken over de smering bij afdalingen, maar het zekere voor het onzekere!Leuk om te lezen

[Nicolaas]

Erg leuk zo,n Kreidler vakantie verhaal van Lester.
Weer eens iets anders dan snel door de bocht
Zie uit naar het vervolg.

[rick rol]

De tank zal wel vanwege de zitruimte wezen denk ik...........................

[doka driekus]

Bij het zien van het tweede filmpje vermoed ik dat het met deze tank voor de voorste persoon nog enigszins mogelijk is om fatsoenlijk op de brommer te stappen.

Groeten,
Erik

[jvr]

Leuk om te lezen en te zien, is weer eens wat anders, en leuk gemonteerd de filmkes.

[ragbak]

Is inderdaad een leuk verhaal. Ik vroeg me al af hoe je zo'n Kreidler in Engeland krijgt, totdat ik die verbouwde "twinny load" zag op die auto. Geweldig idee, lijkt me ook wel wat. Staat dat hier ergens beschreven hoe je zoiets maakt, of is dat ergens te koop? Kan ik ook nog eens een oldtimer rit mee rijden, gebeurd hier in omgeving Almere niet zoveel
Sorry -off topic- haha, had ik ook maar naar de UK moeten gaan!
Peet

[Lester H]

Zo'n drager koop je niet in de winkel. In een van de volgende afleveringen zal ik wel vertellen hoe ik de mijne heb gemaakt. Maar mocht je alvast aan de slag willen dan kan het youtubefilmpje "Kreidler on SAAB" je misschien helpen.
vriendelijke groet,
Lester

[Maarten]

Wanneer komt deel 2 Lester?

Vind het leuk leesvoer.

Groet Maarten

[jaapg]

Lester,
Mooi verslag! Vorige maand ben ik met mijn zoon een lang weekend in Uk geweest: Ipswich en Colchester e.o.
Een hele beleving, links rijden, de Ferry, etc.
We rijden beiden op een Kreidler, uit 1973 / 1975, zie bike of visitors, page 17 (2001) even scrollen, dan zie je de Kreidlers van Wouter en Jaap.
Wij zijn alleen ff ietsje ouder geworden.........

Ben benieuwd naar deel II van jouw story.

Jaap Gerssen.

[SwiffMeister]

leuke trip met de kreidler door engeland,vreemde tank op je kreidler

Op die vraag krijg je vermoedelijk nog wel antwoord in één van de vervolgen van dit verhaal. Ik heb het van de auteur al gehoord.

Als hier toch geen vervolg meer op komt, dan kan je nu best vertellen waarom er zo'n aparte tank is gemonteerd .

[wimvd]

Zo'n drager koop je niet in de winkel. In een van de volgende afleveringen zal ik wel vertellen hoe ik de mijne heb gemaakt. Maar mocht je alvast aan de slag willen dan kan het youtubefilmpje "Kreidler on SAAB" je misschien helpen.
vriendelijke groet,
Lester

Deze gezien in Neede ,probleem met een kreidler op de drager is de kogeldruk op de trekhaak van een auto.

DSC02377.JPG (92.47 KiB) 31542 keer bekeken

[Maarten]

DE KREIDLER (REIS-) VERHALEN VAN LESTER (DEEL II) Sinds we de 50 zijn gepasseerd, hebben mijn vrouw en ik net als veel van onze leeftijdgenoten wandelen als liefhebberij opgevat. Nou hoef je om te wandelen alleen maar de deur uit te gaan en een blokje om te lopen maar dat vind ik niks. Ik wil niet zo maar wat rondlopen maar echt ergens naar toe gaan. Dus van het ene naar een ander punt. Voor mijn gevoel ben je dan echt op reis. Het wordt ook wel reizen te voet genoemd. Dat kun je tegenwoordig doen door routes te lopen die zijn gemarkeerd met tekens op bomen en paaltjes. In Nederland heten dit de langeafstandswandelpaden. Daarvan is het Pieterpad heel be-kend geworden maar er zijn veel meer van dit soort routes, niet alleen in ons land maar ook in verscheidene andere landen van West-Europa. Het mooie bij het lopen van zo'n route is dat je een gebied of land doorkruist en dit daardoor goed kan leren kennen. Het is zoiets als een ontdekkingsreis. De schaal is alleen veel kleiner dan wanneer je bij een grote reis in een ver land maakt maar omdat er overal op de wereld oneindig veel te zien is, maakt het logisch gezien niet uit of het gebied dat je neemt groot of klein is. Helemaal prettig is het om tijdens een korte of lange vakantie meerdere dagen achtereen op deze manier te wandelen. Maar dan moet je wel overnachtingadressen vinden die goed op de route liggen. Dat is niet altijd even makkelijk in schaars bebouwde natuurgebieden. Bovendien ben je dan aangewezen op hotels en pensions. Voor ons is dat een nadeel want wij kamperen graag. Dus moet je dan een tent meenemen. Dat heb ik één keer gedaan en daarna nooit meer. Je sjouwt al gauw met zo'n 20 kg op je rug en ik vind dat geen pretje. Dat heerlijk vrije gevoel als je loopt waarbij dat je overal even kunt stoppen zonder uit- of af te stappen was helemaal weg. Met al dat gewicht was ik meer lastdier dan vrije vogel geworden. Maar of je nu een korte of een lange route loopt en één of meer dagen, je zit haast altijd met het probleem dat je aan het einde van de wandeling weer terug moet naar het punt van waaruit je de wandeling bent gestart. Meestal staat daar het vervoermiddel dat je naar het beginpunt bracht. Er zijn zogenaamde NS wandelingen waarbij je van het ene station naar het andere kunt lopen maar dat aanbod is beperkt. We gaan wel met vrienden wandelen en dan heb je die problemen niet omdat je dan twee auto's ter beschikking hebt. We rijden dan eerst met een van de twee auto's naar de plek op route die we als eindpunt voor die dag hebben gekozen. Daar laten één auto staan en rijden met de andere auto naar het beginpunt van de wandeling van die dag. Aan het einde van de wandeling staat er dan een auto klaar. Maar we wilden ook wel eens zonder vrienden met z'n tweeën gaan en dan hadden we maar één auto. Je kon daarmee wel naar het beginpunt rijden maar je moet dan aan het einde van de wandeling maar weer zien terug te komen bij je auto. Verschillende oplossingen hebben we daarbij geprobeerd waaronder het nemen van een bus, een taxi of gaan liften. Maar die oplossingen zijn verre van ideaal. Je moet lang wachten op een bus en in het buiten-land is er meestal helemaal geen openbaar vervoer. Een taxi werd vreselijk duur omdat deze vaak van ver moet komen zodat je voor heel veel kilometers moest betalen en bij het liften voelden we ons wat bezwaard om een beroep te doen op mensen om ons uit een situatie te helpen waarin we ons met opzet hadden gebracht. Na jaren sukkelen met dit probleem kwam mijn vrouw met een oplossing. "als we nou een brommer meenamen op de auto", zei ze, "dan zouden we moeiteloos kunnen toeren naar begin of eindpunt". Zij had het over de destijds zeer populaire Spartamet waar ik nou niet direct enthousiast van werd maar het idee liet me niet los. Een lichte brommer zou je op goed een fietsrek kunnen vervoeren. Het totale gewicht zou niet veel meer zijn dan dat van twee zware fietsen. In ieder geval iets om te proberen. Vandaar dat ik zo hier en daar een oogje op een brommer liet vallen, hoewel nog niet helemaal serieus. Maar toen de zoon van vrienden ons een oude Sparta Happy te koop aanbood, heb ik deze maar genomen. Meteen de volgende dag ging ik de brommer halen met de auto. Ik had een Twinny Load meegenomen voor het vervoer. Eén van de twee houders voor een cranckstel zaagden we er van af zodat de brommer voldoende ruimte had. De banden konden in de gootjes net als bij een fiets. De resterende cranckstelhouder werd gebruikt om de brommer vast te zetten. We zetten daar een balk in waar de brommer aan vastgebonden kon worden. Het werd mijn eerste rit met auto en bromfiets en het viel mij op dat het eigenlijk het heel makkelijk ging. Later heb ik de houten constructie nog wat verbeterd. Ik maakte ook een dwarsbalk waardoor de brommer nog steviger kwam te staan en ik monteerde riempjes waar-mee de brommer makkelijk vastgezet kon worden. De constructie was betrouwbaar en het totale gewicht met deze brommer van zo'n 45 kg viel mee. Ongeveer een jaar heeft de Sparta Happy dienst gedaan bij onze wandelingen. Het systeem werkte goed maar er waren wel enkele nadelen aan verbonden. De brommer kon maar één persoon vervoeren zodat mijn vrouw aan het einde van een wandeling in haar eentje moest wachten tot ik met de brommer de auto had gehaald. We probeerden dan wel het eindpunt te laten samenvallen met een café maar dat lukte niet altijd. Vervelend was ook dat de brommer niet voldeed in bergachtige gebieden. Je kon er niet er een flinke helling mee op rijden. De automatische centrifugaalkoppeling trad in werking als je snelheid verloor wat steeds gebeurde omdat het motortje niet voldoende vermogen had. Zo moest ik in Frankrijk vaak een eindje met de brommer mee hollen om voldoende vaart te houden wat niet zo lekker was bij een temperatuur van tegen de 30 graden. Dus ging ik op zoek naar een brommer die meer geschikt was. Het moest er een met versnel-lingen zijn. Daarmee kon je terugschakelen en met een gierende motor zou je bijna iedere hel-ling kunnen nemen. Voor de gezelligheid probeerde ik een bromfiets te vinden waar we met z'n tweeën op konden. Al gauw leek mij een oldtimer met versnellingen het meest geschikt. De moderne scootertjes met een continu variabele transmissie zouden ook wel te gebruiken zijn geweest maar deze bleken vreselijk zwaar, zo'n 100 kg. Er waren ook wel moderne scha-kelbrommers maar deze vielen af omdat ze vaak eenpersoons waren. Bovendien vreselijk duur in de verzekering terwijl je een oldtimer kon verzekeren voor enkele tientjes. Ik ben zuinig, dus ging ik op zoek naar een antieke brommer. Met een in de Kringloopwinkel gekochte personenweegschaal om er een te vinden die niet te zwaar was. Het liefst had ik een Zündapp gekocht want dat was voor mij vroeger de Mercedes-Benz onder de bromfietsen. Maar de weegschaal toonde dat deze dat deze brommers evenveel wogen als de scooters van nu. Het werd uiteindelijk een DKW, ook een kwaliteitsmerk. Duitse degelijkheid, zo goed dat zelfs de politie er in vroegere jaren gebruik van maakte. Ik kocht er een van het type Hummel uit 1967. De brommer was overigens van het merk Vicky. Vanwege fusies en overnames zijn er bromfietsen van dit model onder verschillende merknamen uitgebracht. Het was een plaatje om te zien en voor mijn doel heel geschikt. De bromfiets had 3 versnel-lingen en woog ongeveer 60 kg. Met een weekendje knutselen had ik een goed systeem waarmee ook deze brommer op een Twinny Load te vervoeren was. De wielen kwamen weer in de gootjes te staan en met wat extra staal kon ik bij de brommer aan het rek verankeren met een grote bout. Een paar aluminium staven hielden de brommer keurig overeind. Hij stond als een huis en dat vond ik ook wel nodig met het oog op de veiligheid. Je moet er niet aan denken wat er gebeurt als zo´n brommer op een autoweg van de auto valt. Dat kan mensenlevens kosten. Wat ik trouwens ook wel eens vrees als ik zwabberende fietsen achterop auto´s zie die daar zijn neergezet door mensen zonder enige affiniteit met techniek. Voor onze vakanties had ik een systeem gemaakt waarmee de brommer compleet met fietsrek op de dissel van onze vouwwagen kon worden geïnstalleerd. Ik haalde er dan een trapper af om het gewicht zo dicht mogelijk bij as van de aanhanger te brengen. Later gingen we met een caravan waar de brommer in kon staan als we op weg waren naar de camping van waaruit we een deel van de route liepen. Vele lange afstandswandelroutes hebben we op die manier gelopen. In Nederland hebben we bijna alle LAW paden gehad. Heel Frankrijk zijn we doorgelopen naar Andorra. In Duitsland liepen we via Hannover en Hamburg naar de Oostzee. In Engeland zijn we vanaf Dover naar de Schotse grens gelopen. We deden dat steeds in stukjes van lange of korte vakanties. Het betekent niet alleen dat we die duizenden kilometers hebben gelopen maar ook gebromd. En het was niet alleen een noodzakelijk kwaad om ons bij het beginpunt van de wandeling te brengen. Ook het rijden op de bromfiets is "part of the fun" geworden. Vooral met mooi weer is het heerlijk toeren op mooie landweggetjes. En dat zou later nog prettiger worden toen we met een KREIDLER reden. Maar tot die tijd heeft onze Vicky ons goede diensten bewezen. Het werd onze trouwe metgezel die nooit met een vreemde is meegegaan maar gehoorzaam bleef staan op de plek waar we hem aan het begin van de wandeling hadden neergezet. Ik voelde het dan ook wel wat als bedrog toen ik uit keek naar een andere brommer en mijn vrouw zag het al helemaal als een overdreven bevlieging. onze trouwe Vicky Maar voor mijn argument van veiligheid was ze wel gevoelig. Wat niet alleen maar een ver-zinsel was. Het frame van onze Vicky was eigenlijk wat de slap voor het vervoer van ons tweeën en de wielen waren niet helemaal recht wat resulteerde in een wiebelig stuur en dat was al helemaal niet lekker als je te maken kreeg met een windvlaag van een passerende vrachtauto. Bovendien waren de remmen zo slecht dat ik heel defensief moest rijden en direct in de problemen zou komen als ik plotseling zou moeten stoppen. Ook zou een motor met meer vermogen veiliger zijn. Je kon dan een helling nemen zonder al te groot verschil in snelheid met achteropkomend verkeer. Vooral in Engeland zou dat geen luxe zijn want de wegen zijn daar vaak erg onoverzichtelijk vanwege de boomwallen langs de weg. Bovendien is dat land, heel anders dan Frankrijk, helemaal niet ingesteld op langzaam rijdende fietsers en bromfietsers. Mijn wensenlijstje was echter moeilijk te combineren was met de eis dat de bromfiets niet al te zwaar zou zijn. De KREIDLER kwam als grote winnaar uit de bus. Het gewicht van 80 kg vond ik nog net gaan. De ruim bemeten rem achter en een schijfrem voor leken mij ideaal. Na een opvoeren van de motor had je een vermogen 6 pk en dat zou voldoende zijn om met be-houd van snelheid een helling te nemen. Zo is het gekomen dat ik de eigenaar ben geworden van een KREIDLER. Uit puur praktische overwegingen. Ik nam de BMW onder de bromfietsen omdat de Mercedes onder de bromfiet-sen te zwaar was. Maar ondertussen ben ik wel een liefhebber van de bromfietsen van dit type geworden. Het is net als met je vrouw. Je gaat er steeds meer van houden als je er goede din-gen mee beleeft. Maar daarover meer in de volgende afleveringen van mijn Kreidlerverhaal. Lester Hoekstra Voor het gebruik van de Kreidler bij wandelingen zie: [youtube]b5mm6v79RhA[/youtube] http://www.youtube.com/watch?v=b5mm6v79 ... ideo_title" onclick="window.open(this.href);return false;

[strebbel]

ziet er super uit, ik zou wel de zijkappen monteren die dienen ook voor extra koeling.
als ze er op zitten krijg je zuiging aan de achterkant, er word extra lucht via je cilinder en blok gestuurd.

groet Strebbel

[jvr]

Leuke belevenissen en wandelpartijen, maar wat je zegt over een zuignap(zun. d. p) over de mercedes onder de bromfietsen, daar ben ik het niet mee eens.De KREIDLER dat is de ROLLS-ROYS onder de bromfietsen, dan krijg je een helepoos niets.....................................dan komt de zuignap , en dat is de lada onder de bromfietsen, en dan etc. etc. etc....Dat wou ik ff kwijt, dank U.!! Een hele grote KREIDLER-GEK (sinds anno 1963.)

[BBeths]

Leuke belevenissen en wandelpartijen, maar wat je zegt over een zuignap(zun. d. p) over de mercedes onder de bromfietsen, daar ben ik het niet mee eens.De KREIDLER dat is de ROLLS-ROYS onder de bromfietsen, dan krijg je een helepoos niets.....................................dan komt de zuignap , en dat is de lada onder de bromfietsen, en dan etc. etc. etc....Dat wou ik ff kwijt, dank U.!! Een hele grote KREIDLER-GEK (sinds anno 1963.)

Rolls gaat vaak stuk en weegt een olifant. De oude iig. Houd het op BMW, goede duitse kwaliteit, niet al te zwaar en achterwiel aangedreven.

[jvr]

Maar een voordeel die olifant heeft altijd OLIE bij hem haha

[Maarten]

DE KREIDLER (REIS-) VERHALEN VAN LESTER (DEEL III) Dus ging ik op zoek naar een Kreidler bromfiets. Daarmee kwam ik een hele wereld binnen waarvan ik het bestaan niet wist. Wat een aanbod! Tientallen zaken die Kreidlers verkopen waarvan een handjevol echt gespecialiseerd in dit merk. Honderden advertenties op Marktplaats. Kreidler clubs die websites onderhouden. Het leek wel alsof half Nederland op een Kreidler rijdt. Ik wist wel dat er bromfietshobbyisten zijn. Die kende ik wel van de DKW. Maar dat aantal is niks vergeleken met het aantal fans van de Kreidler. Vanwege hen is er ook een ruim aanbod van onderdelen. Alleen in Nederland al zijn er meerdere bedrijven die zich toeleggen op het leveren van onderdelen van Kreidlers. Praktisch ieder onderdeel kun je krijgen. Een jarenlange speurtocht zoals die welke voorafging aan het vinden van de schommelarmrubbers voor mijn DKW zou tot het verleden behoren. Gereviseerde Kreidlers, gerestaureerde Kreidlers, geïmporteerde Kreidlers. Zelfs nieuw gefabriceerde Kreidlers. Ik had maar voor het uitkiezen. Vooral zo'n nieuwe leek me wel wat. Ik had een betrouwbare brommer nodig, zeker voor het doel waarvoor we de brommer gebruiken. Een kapotte brommer zou een hele vakantie kunnen bederven omdat deze daar zo'n centrale rol in speelt. Die oude gebruikte machines zijn wel mooi en ze kunnen wel goed zijn maar er is altijd wel wat mee, zo is mijn ervaring. Het kunnen kleinigheidjes zijn die makkelijk te repareren zijn maar het zijn problemen die meestal opduiken op het moment dat je slecht uitkomt. Zoals ik met mijn oerdegelijke DKW heb ik ondervonden. Die keer in Duitsland aan het begin van een wandeling. Brommer van de auto gehaald, bagage erop en rijden maar. Maar mooi niet. De brommer wilde met geen mogelijkheid starten. Op standaard, gereedschap tevoorschijn halen, bougie er uit. Geen vonk. Heel vervelend want een vliegwieltrekker had ik niet bij me en ook geen voltmeter om verbindingen te controleren. Ik heb het toen wel even benauwd gehad voor het me lukte de machine weer aan de praat te krijgen. Het bleek de schakelaar te zijn waarmee de motor uit te schakelen was door kortsluiting te maken. Deze was blijven hangen. Een paar keer heen en weer bewegen en het probleem was opgelost. Het zijn van die storingen die eigenlijk niets voorstellen. Er is niets ernstigs aan de hand en het probleem is heel makkelijk op te lossen. Maar je moet eerst wel even uitvinden wat er mis is. Het zijn juist van die kwalen die je kunt verwachten bij oude machines en die zelden bij nieuwe voorkomen. De prijs van een nieuwe Kreidler was wel even slikken, zo'n drieduizend euro's. Ik zal niet zeggen dat het duur is maar het is wel veel geld. Wat ik op zich nog niet zo'n bezwaar vond maar uiteindelijk nam ik het besluit het niet te doen omdat ik meende dat z'n nieuwe Kreidler eerder de neiging heeft van baasje te verwisselen dan een oude die minder aantrekkelijk voor dieven zou zijn. De brommer komt niet alleen thuis in de schuur te staan waar hij af en toe er even uit mag voor een ritje. Bij iedere wandeling zetten we hem zo maar ergens neer. Weliswaar op slot en aan een paal maar we blijven uren weg en het is iedere keer maar weer afwachten of hij er nog staat. Een slot schijnt geen enkel probleem te zijn voor iemand die gespecialiseerd is in het meenemen van tweewielers die hij niet zelf heeft gekocht. Dan toch maar een tweedehands. Ook hierin was er keus genoeg. Er worden door bepaalde zaken opgeknapte brommers verkocht maar die zien er als nieuw uit en dat was nou juist niet mijn bedoeling. Bovendien ben ik niet zo dol op die glimmende machines. Wat chroom vind ik wel aardig maar dan liefst niet op de beplating en ook van dat gifgroen ben ik niet zo gecharmeerd. Al helemaal niet als dit zelfs op de spaken zit. Ik ging om te beginnen zo hier en daar maar eens wat rondkijken. Zo kwam ik bij De Loods http://www.deloods-maasdijk.nl/" onclick="window.open(this.href);return false; in Maasdijk. Hier werd ik wel heel vriendelijk ontvangen. Ze hebben een ruim aanbod en niet alles ziet er zo gelikt uit. Ik mocht een KREIDLER proberen. "Ja maar …, ik kom alleen maar kijken." "Geeft niks." "… Maar ik heb geen helm bij me". "Die hebben wij wel voor je". Dus heb ik toen een proefrit op een Kreidler gemaakt. Toen was ik helemaal verkocht. Je eerste meisje en je eerste rit op een Kreidler vergeet je nooit. De brommer spoorde goed en hield koers op een manier die ik nog niet eerder was tegengekomen. Het was een beetje zoals mijn Citroen GS, de eerste auto die ik kreeg met het veersysteem van de legendarische DS. Maar het voelde allemaal steviger aan; meer Duits dan Frans. Het was wel even wat anders dan de Sparta van mijn vader waar ik op mocht rijden toen ik 16 was geworden. Ook een geweldige ervaring, maar daarbij voel je alleen maar de snelheid en het gemak waarmee je vooruit komt. Dat is wel een bijzondere sensatie maar toch heel wat anders dan dat strakke voortbewegen met een machine van goede kwaliteit. Het gevoel dat je krijgt als je heel goed gereedschap in handen hebt. Nu ging ik met nog meer energie naar een geschikte Kreidler zoeken. Na een paar weken zag ik op marktplaats een exemplaar dat mij heel geschikt leek. Een RMC van 1980, dus tamelijk nieuw, als je dat mag zeggen van een brommer die meer dan 20 jaar oud is. Een bak met 5 versnellingen en een schijfrem voor. Bovendien was het niet zo'n fel gekleurde showfiets maar een zwarte. Het was een uit Duitsland geïmporteerde Mokick en dus hij moest gekeurd worden voor het kenteken. Maar dat zou geen probleem zijn want er was een Betriebserlaubnis bij. Even goed kijken.... Ja, er stond op dat brommer niet harder kon rijden dan 40 km/uur. De verkoper verzekerde me dat hij wel 70 kon. De vraagprijs was redelijk. Ik probeerde nog af te dingen omdat ik het suf vind om als een mak schaap meteen de prijs te betalen die gevraagd wordt. Maar de eigenaar gaf mij te verstaan dat ik de vraagprijs wel moest betalen omdat hij de hele dag was gebeld door mensen die geïnteresseerd waren in de brommer. Ik geloofde direct dat dit geen verkooppraatje was. Inmiddels had ik wel begrepen dat er een zeer actieve Kreidlermarkt is. Mijn Kreidler voor de "verbouwing" De koop werd gesloten en ik moest de Kreidler vervolgens thuis zien te krijgen. Hij was bedoeld om op m'n auto vervoerd te worden maar die voorziening had ik natuurlijk nog niet klaar. De verkoper was zo vriendelijk de brommer naar mijn huis te rijden waarna ik hem met de auto weer thuis zou brengen. De afstand was zo'n 20 km en hij deed er een kwartier minder over dan ik met de auto. Mijn vrouw had hem een kop koffie gegeven, ik had ondertussen de flappen uit de muur getapt en na deze te hebben overhandigd was ik de eigenaar geworden van een Kreidler. Het was maar een bromfiets, een gebruiksvoorwerp om mee te wandelen. Maar al snel kwam ik er achter dat zo'n bromfiets wel wat met je doet. Het is als een virus waar je door besmet raakt. wordt vervolgd

[Heggemus]

Wouw wat een leuk verhaal weer. Een heel avontuur een kreidler kopen ik heb er zelf ook 4 maanden over gedaan voordat ik de perfecte kreidler had. Maar zoals je al zei het is het wachten waard. Ik zie uit naar het volgende deel.

[gertje007]

Ik , kwam ook een keer bij de plaatselijke fietsenmaker, in maasdijk ,en vroeg joh ik moet ook zo'n ding ,bij de loods moet zijn dan . Man man wat een keuze daar . tja daar sta je dan ,in je hoofd als een prijs natuurlijk ,en maar kijken en maar vergelijken, eerst een tm drie bak ,ja mooi , ja toen weer een 4 bak . en toen zei de eigenaar rien joh volgende week heb ik er nog een paar kom dan weer langs . Week later ja hoor de keuze uit 3 verschillenden tm's . Mooie prijs betaald , brommer zag er niet zo heel fraai uit ,maar om een lang verhaal kort te maken ,hij zat onder een soort parefine ,kwam ik achter parafine weg , een mooie kreidler kwam er onder vandaan .

Rij er nu al 7 jaar mee rond nooit wat aan gehad ,is natuurlijk wel een andere plaat op gegaan en heb er al vele honderden kilometer storings vrij mee rond gescheurd .

met een big smile on my face .

DE LOODS daar moet je zijn ..........

[Maarten]

DE KREIDLER (REIS-) VERHALEN VAN LESTER (DEEL IV) Het is met zo'n Kreidler net als met kinderen. De zorg die je er voor hebt draagt bij aan de affiniteit die je er mee krijgt. Mijn tweedehands Kreidler was nou niet direct een zorgenkindje maar het was vanaf het begin wel duidelijk dat er wel het een en ander aan mocht gebeuren. Ik kon er dus aan gaan sleutelen. Dit riep wel wat tegenstrijdige gevoelens bij mij op. Ik had graag een bromfiets gehad waar ik niets aan hoefde te doen. Maar aan de andere kant leek het mij ook wel aantrekkelijk om weer eens wat te gaan sleutelen. Ik heb dat vrij veel gedaan, in mijn jongensjaren aan brommers en later met auto's. Ik begon er dus niet met al te grote tegenzin aan. Het eerste wat ik ben gaan doen is me bezig houden met het repareren van het remlicht en de richtingaanwijzers. Volkomen onbelangrijk natuurlijk. Veel brommers hebben niet eens van dit soort lichten en ik zou het gewoon zo kunnen laten als het was. Maar het ontbreken van een noodzaak kan een reparatie nou juist zo aantrekkelijk maken. Het is zoiets als klussen bij de buren terwijl er thuis nog zoveel te doen is. Iedere vrouw van een klussende man kent dat wel. "In plaats van dat je bij ons die lekkende kraan en dat rammelende keukenkastje eens repareert, heb je de hele middag bij de buren gewerkt. Wan-neer ga je bij ons nou eens iets doen. Trouwens aan de badkamer moet ook nodig iets gebeu-ren." Ik denk dat je graag dingen doet die niet nodig zijn vanwege het gevoel van vrijheid dat je er bij krijgt. Je voelt je meer vrij bij het doen van onnodige dingen dan bij het doen van werk-zaamheden die nodig moeten gebeuren. Ik denk dat mensen erg gesteld zijn op die vrijheid en dat daarom iets doen uit vrije keuze heel wat anders is dan het doen van iets waar je op de een of andere manier toe gedwongen worden. Het kan zelfs hetzelfde werk zijn dat je óf als een opgaaf óf als een uitdagende hobby opvat. Het is een psychologisch verschil dat een buitenstaander niet kan zien. Het zit alleen maar in de beleving van het werk. Maar het is wel een heel belangrijk verschil. Het werken uit vrije wil is niet alleen prettiger, het is ook beter voor je gezondheid. Hoewel uit vrije wil werken tot je er bij neervalt ook niet gezond is. Maar zo fanatiek was ik nou ook weer niet. Pas later, toen ik grote problemen mee kreeg met de motor zou ik slecht slapen. Voorlopig kon ik nog zeer ontspannen aan de slag met de lichtjes die er voor gemaakt zijn om de aandacht te trekken en ook daarmee mij er toe wisten te verleiden er voor te zorgen dat ze het weer goed zouden doen. Ik begon er fluitend aan. Maar dat genoegen duurde niet zo lang. Want al gauw bleek dat verscheidene elektrische verbindingen het ene moment wel stroom doorlieten en andere keren weer niet. Dat geeft intermitterende storingen en daarvan is bekend dat ze moeilijk op te lossen zijn. Als regel werkt alles goed als je klaar staat om de problemen aan te pakken. Machines met deze gebreken zijn net mensen. De kiespijn is weg als je bij de tandarts komt. Je denkt dat je het probleem hebt opgelost maar zodra je je gereedschap hebt opgeruimd en een proefritje maakt, is de storing er weer. Gek word je er van. Dan kun je maar beter iets hebben dat het helemaal niet doet. Vandaar dat ik vroeger wel in een handboek voor het repa-reren van radio's wel een had gelezen dat je bij dit soort storingen het toestel van tien centimeter boven de werktafel moest laten vallen zodat het tenminste gewoon kapot ging. Wel werd me duidelijk dat de hydraulische remlichtschakelaar het niet goed deed. Een leuk probleem vond ik dat. Ik had het al eens gehad met een van mijn eerste auto's en ik kon dat eenvoudig repareren door er een andere schakelaar in te draaien. En dan niet een nieuwe die ik bij de dealer kocht maar eentje uit een auto die op de sloop stond. Deze manier van repareren is pas echt bevredigend. Maar sloperijen waarbij je zelf op een stapeltje auto's mag klimmen hebben we tegenwoordig niet meer. Toch bleef ik in die sfeer met een bezoekje aan Bolman motoren op de Zonweg in Den Haag. Http://www.bolmanmotoren.nl" onclick="window.open(this.href);return false;. De baas zag direct dat de kapotte schakelaar er niet een was uit een van die nieuwe glimmende motoren die zijn zoon verkoopt maar een onderdeel dat moet worden gevonden tussen gebruikte spullen. Hij komt na enkele minuten scharrelen terug met één waarvan hij zegt dat die waarschijnlijk wel zal passen als ik er een stukje van afzaag. Kijk, zo moet ik het hebben. Dat is voor mij pas repareren. Klemmen in de bankschroef, de ijzerzaag er door, de draad wat bijvijlen en goed schoonmaken zodat er geen vijlsel in de remvloeistof komt. De schakelaar werkte en het remlicht deed het maar in de richtingaanwijzers zat nog geen enkel leven. Wat ook niet kon want in het bakje waar elektronic op staat en waar niets aan elektronica inzit behalve de silicium gelijkrichter zat een wit uitgeslagen droge accu in waar ik geen enkele spanning over kon meten. Bovendien was de clignoteur van zeer dubieuze kwali-teit. Meteen even gekeken op de website van John Bos http://www.kreidler-johnbos.nl" onclick="window.open(this.href);return false;. De cligno-teur was zeer schappelijk geprijsd maar de accu zou 90 euro´s moeten kosten. Het zal wel een redelijke prijs zijn voor originele onderdelen maar ik ben niet zo'n purist dat ik vind dat er op ieder onderdeel een origineel Kreidler logo moet staan. Voor een accu die nooit door Kreidler is gemaakt vind ik het al helemaal niet nodig. Vandaar dat ik naar Radio Twenthe op de Stille Veerkade in Den Haag ging http://www.radiotwenthe.nl" onclick="window.open(this.href);return false; . Een adres dat ik al meer dan 50 jaar ken. Je kon er vroeger te-recht voor alle denkbare radio-onderdelen. Niet dat ik er kwam want ik woonde in Friesland maar het adres kende ik uit de advertenties in Radio Bulletin. Verlekkerd liep ik dan de lijsten met onderdelen door. Wat een aanbod, wat een weelde. Het gaf me alleen al een goed gevoel kennis te nemen van wat er allemaal te koop was. Regelmatig wip ik nog even bij Radio Twenthe binnen in de afgelopen 40 jaar dat ik in de omgeving van Den Haag woon, ook als ik niets nodig heb. Vaak kom ik dan de winkel uit met iets kleins, een handig elektronisch schakelingetje dat meestal in een doos met radiospullen terecht komt zonder te worden gebruikt. Ook voor de accu hadden ze wel een oplossing. Je kon er de vijf cellen waar de accu uit is opgebouwd los kopen. Ik hoefde ze alleen aan elkaar te solderen. Het oude hulsje kon ik nog gebruiken en ik had weer een nieuwe accu. In het begin vertrouwde ik het nog niet helemaal maar dat wantrouwen verdween nadat het jaren goed bleef werken. Maar zover was het nog niet want er was meer aan de hand met de onderdelen die in dat mooie "elektronic" kastje zaten. Ik zag dat andere een hobbyist me voor was geweest. Probleem van de ingrepen van vroegere reparateurs is vaak dat je niet meer weet hoe het mechaniek oorspronkelijk in elkaar gezeten heeft. Onderdelen worden door verkeerde vervangen of op een verkeerde manier in elkaar gezet. Maar dan word je weer geweldig geholpen door de documentatie over de Kreidlers die zo ruim beschikbaar is. Het zijn de zegeningen van internet en de luxe van de Kreidler websites. Het bedradings-schema van mijn brommer had ik zo gevonden. Zelfs de kleuren van de draadjes bleken te kloppen. Ook zag ik dat er een gelijkrichter in was geprutst die niet voor het doel geschikt was. In het oorspronkelijke ontwerp zit een halve brugschakeling. Om snel van de problemen af te zijn kocht ik een originele dubbele gelijkrichter. Ik had dat natuurlijk wel op een andere manier kunnen oplossen maar het zou maar een besparing zijn van enkele euro's en dan vind ik het wel wat overdreven om niet de makkelijke weg te nemen. Ook met je zuinigheid moet je ergens een grens trekken. De clignoteur was ook niet zo best maar daarvoor kocht ik geen originele van Kreidler maar een elektronische van Hella. Zo'n schakeling vond ik veel mooier dan een apparaatje met wat bi-metaal want al op jonge leeftijd heb ik een passie ontwikkeld voor de elektronica. In de 50er jaren leerde ik de geheimen van de transistor kennen en met veel van mijn leeftijdgenoten had ik een versterkertje met een OC13 en een OC14. De elektronische clignoteur bleek echter niet goed te werken. De lichtjes knipperden wel, maar met een veel te hoge frequentie en ze deden helemaal niks meer als het vochtig werd of de batterij niet voldoende was opgeladen. Trouwens, met een paar keer verkeerd aansluiten lukte het me er voor te zorgen dat hij het helemaal niet meer deed. Maar dat kon ik makkelijk oplossen door er een paar nieuwe transistoren in te solderen die ik kocht bij de eerder door mij geroemde Radio Twente. Ze verkopen er nog losse componenten net als vroeger maar dan wel tegen heel andere prijzen. De transistoren kocht ik voor een paar eurodubbeltjes. Vroeger kostten die een vermogen. Rond 1960 betaalde ik voor een eind-transistor van een versterkertje zeven-en-een-halve gulden. Het te snel knipperen van de clignoteur was daarmee echter nog niet opgelost. Met een grotere elektrolyt kon ik de RC-tijd en daarmee de knipperfrequentie wel veranderen maar dat werkte niet zo goed. Ik besloot het maar eens wat grondiger aan te pakken. Door iets te doen aan de oorzaak, dat de lampen te veel stroom trokken. Ook dat is dank zij de moderne technologie makkelijk op te lossen want we hebben tegen-woordig led's die voor een paar milliampéres een zee van licht geven. Ik ging daarvoor naar Beck Elektronika in Delft http://www.beckelektronika.nl/" onclick="window.open(this.href);return false;. Fantastisch zoals hij mij heeft ge-holpen. Het printje met de led's werd door hem speciaal pas gemaakt voor mijn achterlicht en hij weigerde daarvoor betaald te worden omdat hij niet vooraf een prijs met mij had afgespro-ken. Zo kreeg ik een brommer met rem- en knipperlichten. Maar wat het sluitstuk van mijn reparaties had moeten zijn was pas het begin. Er zouden nog meer reparaties volgen maar daarover meer in de volgende afleveringen. wordt vervolgd Lester Hoekstra