2010, Jan de Vries: Soms denk ik wel eens, heb ik dat gedaan?

Wegrace artikelen en informatie
Plaats reactie
Bericht
Auteur
Gebruikersavatar
Maarten
Beheerder
Berichten: 9743
Lid geworden op: 01 sep 2002, 09:13
Locatie: Den Haag, Nederland
Gegeven waarderingen: 812 keren
Ontvangen waarderingen: 413 keren
Contacteer:

2010, Jan de Vries: Soms denk ik wel eens, heb ik dat gedaan?

#1 Bericht door Maarten » 27 apr 2019, 20:17

Jan de Vries: Soms denk ik wel eens, heb ik dat gedaan?


Bron: RTL GP Magazine
Tekst: Frank Weeink
Fotografie: Guus van Goethem en Target Press

Scan: Peter G

Afbeelding


Afbeelding

Jan de Vries. Soms denk ik wel eens: Heb ik dat gedaan?


Terwijl hij met zijn busje terugrijdt uit het verre Jarama, wordt thuis in Sint Jacobiparochie een groots welkom voorbereid voor de bekendste zoon van het dorp. "Het was geweldig. TV, spandoeken, een week feest. Ik dacht: 'Wat is dit allemaal?'." De eerste wereldkampioen uit de Nederlandse wegracegeschiedenis is veertig jaar na dato nog verbaasd. Over zichzelf en over wat hem overkwam.

Hij woont nog in zijn rijtjeshuis in Purmerend. Samen met vrouw Romy, al tientallen jaren. "Toen ik wereldkampioen werd, liet een makelaar me een stel boerderijtjes zien. Maar je wordt toch niet eens een ander mens omdat je een wereldtitel hebt behaald? Zo ben ik niet opgevoed."
Nederlandser kan een naam bijna niet zijn, vaster kunnen twee voeten bijna niet op de grond staan. Jan de Vries was die tengere jongen die hard kon rijden op een grasbaanracer. En toen hij het op een 50cc-racertje ging proberen, bleek hij ook op asfalt bloedsnel. Snel genoeg om in 1971 wereldkampioen te worden, op een Van Veen Kreidler. Jan had een jaar eerder in Italië zijn eerste Grand Prix gewonnen, was vijfde geworden in het WK 50cc, de klasse waarin een klein land groot is. Als hij eind 1973 stopt, heeft hij een tweede wereldtitel en in totaal veertien Grand Prix-overwinningen achter zijn naam staan. "Ik had geen moeite met mijn afscheid. Jarno Saarinen en Renzo Pasolini verongelukten op Monza. Jarno was toch een vriend. Zelf crashte ik op Zandvoort, bij Bos Uit. Dat ging hard, poeh.... Ik viel bijna nooit. Je hebt zoiets: 'Ik kan alles met die motor' ." Maar na dat seizoen was het mooi geweest. Heel mooi geweest.

In 1970 verdient Jan zijn brood nog als monteur in een motorzaak. De racerij doet hij er 'gewoon' naast. Dan wordt het anders: voor het seizoen 1971 zet Henk van Veen hem op de loonlijst, als de coureur met de twee rechterhanden. Van Veen's wil is wet. "Hij zei ons: 'Op donderdag op het circuit werk ik met jullie en dan ben ik gewoon Henk'. Maar op maandag was het weer meneer Van Veen, hoor!" Samen met zijn collega Jos Schurgers test De Vries aan het begin van het jaar de nieuwe Van Veen Kreidler. Het bloedmooie 50cc-tje is volledig vernieuwd. Op de proefbank bij van Veen zorgen de 19 pk bij 16.000 toeren voor tevreden gezichten en de slanke stroomlijn die de innovatieve vormgever Schurgers heeft bedacht, blijkt in de windtunnel de luchtweerstand van een hazewind te hebben. Al na die eerste ronden weten de twee het: hiermee kan Angel Nieto worden verslagen. De twee jaren daarvoor had de Spanjaard op zijn Derbi Aalt Toersen nog geklopt. "Jörg Möller was er in 1970 bijgekomen en toen ging het voorwaarts", vertelt Jan. "Jörg was de chefmonteur, Jos de man van de stroomlijn, Jaap Voskamp de man van het frame en ik deed de uitlaatjes, radiateurtjes en kroonplaatjes. Het motortje was écht snel. Maar je weet het nooit. Je kon alleen maar je best doen."


Afbeelding


"Soms was het alsof ik niet zelf reed, alsof een engeltje het werk voor me deed. Dan zei ik tegen mezelf: Rustig, je hoeft alleen maar de teugels vast te houden"

De Vries kent Nieto goed. Veel praten doen de twee niet, maar hun confrontaties op de baan spreken voor zich. "Hij had wel respect voor me. Als hij me gevaarlijk pakte, sloeg ik meteen terug. Dan stak ik het vingertje op, zo van: Tas op, dat kan ik ook'. Hij was de Spaanse furie, ik was de Fries. Hij was verschrikkelijk goed. Ik? Tja... Hij was alleen coureur, hè. Het racertje stond altijd voor hem klaar. Ik was er dag en nacht mee bezig. Die wedstrijd duurde maar iets meer dan een half uurtje." De eerste confrontatie is op de razendsnelle Salzburgring, waar Jan de wereldkampioen een enorme draai om de oren geeft. "Ik heb de hele wedstrijd geen Nieto gezien", grinnikt hij. "In de trainingen ging het tussen Jos en mij. Toen hebben we afgesproken elkaar in ieder geval niet in de wielen te rijden. Nieto werd door pech van Jos in de race tweede, een minuut achter me. De Salzburgring was echt een circuit voor ons, want onze Kreidlers waren sneller dan de Derbi. Dat zagen we al in de trainingen. We wisten dat we een grote stap hadden gezet, maar dat Nieto zo ver achter me zat, verraste ons wel." Als hij ook de race op Hockenheim wint, arriveert Jan als grote favoriet in Assen. Het publiek snakt naar een overwinning in de 50cc-klasse, De Vries voelt het. "Je kon wel beweren dat Assen gewoon één van de wedstrijden was, maar dat was natuurlijk niet zo. Het liep geweldig'in de trainingen en ik was ook ruim sneller dan Jos. Daarom besloten we te ruilen van motor en om samen rond te gaan. En net op dat moment ga ik er af. En Jos achter me ook. In de wedstrijd overkwam me precies hetzelfde: ik reed de uitlaat aan de grond en het motortje richtte zich op en ik viel. Daarna hebben we de uitlaat wat naar binnen geplaatst." Nieto profiteert en pakt zijn eerste overwinning van het jaar, voor Schurgers. Terwijl de teleurstelling bij het legioen en bij Van Veen ondanks Schurgers' knappe prestatie groot is, kijkt Jan alweer vooruit. "Ik zat daar nooit zo lang mee. Toch die nuchtere Fries, denk ik. Ik heb me er ook wel eens over verbaasd hoe snel ik me over tegenslagen heen kon zetten. Dan dacht ik: `Jan, je doet je best, dit kan gebeuren'. Er was een reden voor die crash. Maar als ik zelf een fout maakte, dat kon ik slecht hebben." Een week later kan Jan zich in Francorchamps revancheren. Maar door de lengte van het circuit en van de race vreest het Van Veen-gezelschap problemen met de benzineconsumptie. En diep in zijn hart bevalt de karakteristiek van het absurd snelle circuit Jan niet. Met dik 200 kilometer per uur over die lange stukken, één vingertje op de koppeling - voor het geval dat... En dat het motortje onder je met 16.000 toeren op zijn kop krijgt; het doet de techneut in De Vries pijn.

Afbeelding

Tijdens de trainingen worden de Kreidler-mannen immers continu geplaagd door technische tegenslag. Jaap Voskamp is nog hals over kop terug geracet naar Amsterdam om daar het enige nog goed lopende motortje van de proefbank te plukken. Maar de proefbank blijkt afgesloten; Voskamp slijpt het slot van de deur. Midden in de nacht meldt hij zich weer in de paddock en bouwen de monteurs de fiets van De Vries weer op. Kort voor de start worden de tanks nog tot aan de rand toe bijgevuld. Nieto en zijn Derbi-mannen kijken toe. Sjoemelen hun tegenstanders met benzine? Nieto neemt de kop, maar is volledig kansloos tegen het Kreidler-duo dat als een feniks herrezen is. Jan lacht: "Hoe kon dat, vroegen wij ons ook af. En die Derbi-mannen hadden ons voor de start natuurlijk ook bezig gezien met die benzine. Zij dachten dat we daar iets aan toegevoegd hadden en dienden een protest in. Ik vond het wel vermakelijk." Het protest haalt niets uit, Jan behoudt zijn overwinning. Toch volgt in Oost-Duitsland, op de Sachsenring, de eerste nederlaag: Nieto passeert de Nederlandse leider van het kampioenschap in de laatste bocht. De Vries kampt met een weigerende achterrem: -Een standaard onderdeeltje uit het magazijn. Er was een klinknagel uitgelopen. Nou ja, oke. Jammer. Klaar." Voor de Tsjechoslowaakse Grand Prix krijgt Jan hulp: de jonge Barry Sheene wordt ook op een Kreidler gezet. Is er dan toch behoefte aan rugdekking? De Derbi's zijn sneller geworden en blijven inmiddels moeiteloos in de slipstream hangen. De Vries schudt het hoofd: "Wij hadden gewoon een racertje over en daar hebben we toen Barry op gezet. Leuk. En het was gezellig." Sheene is snel. Hij wint de race nadat eerst Jan in de stromende regen door een kapotte ontsteking naar de kant moet, niet veel later gevolgd door Nieto wiens Derbi door hetzelfde euvel geveld wordt.

Twee keer niet scoren hoeft niet catastrofaal te zijn, want in de serie van negen races teilen slechts de beste zes resultaten. Maar het is toch een tegenvaller en voert de druk op. Hoewel zijn Kreidler op Anderstorp hard genoeg loopt, kan Jan op de Zweedse baan maar geen snel rondje klokken. Bij Derbi heeft men bovendien ook versterking binnen gehaald. De Spanjaard Herrero en de Italiaan Parlotti hebben maar een taak: voor De Vries finishen en Nieto aan de winst helpen. "In de bochten zat ik achter die mannen, maar bij het uitkomen liepen ze weg", herinnert Jan. "Ik snapte er niets van en daar kon ik niet tegen. Want ik gaf alles, maar de motor gleed weg over beide banden." In een moeilijke wedstrijd wordt hij nog derde, maar de bloemen smakt hij in de hoek van de tent. De anders zo koele coureur is woedend. "Ik twijfelde aan mezelf, want Parlotti werd tweede en die kon ik normaal echt wel hebben." Crisisoverleg leidt tot drastische maatregelen. De wielbasis van de Kreidler wordt met maar liefst vijf centimeter ingekort, tijdens een test op Zandvoort voelt Jan meteen het verschil. "Met het oude frame kon ik met één hand sturen. Het nieuwe frame voelde veel nerveuzer. Maar ik was wel sneller." Bij aankomst op Monza valt De Vries bijna om van het lachen als hij ziet dat men bij Derbi ook niet stil heeft gezeten. "Ik dacht: 'Krug nou wat! Die lui hebben ons oude frame nagemaakt!' Op het rechte stuk waren wij daarmee, met ons stabiele rijwielgedeelte, immers sneller geweest... Ja, dat was lachen, natuurlijk." Nieto grijpt ook naar andere middelen. Hij intimideert zijn rivaal en hoopt hem tot fouten te verleiden. Jan haalt zijn schouders op: "Ach, een beetje plagen... Dat deed hij wel vaker. Ik dacht alleen maar dat ik er daar op dat snelle Monza niet af mocht stappen. Hij had dat niet. Ik kwam uit zijn slipstream en dan gaf ik het tempo aan. Daar werd hij gek van, hij begon fouten te maken. Eigenlijk had ik geen kans, maar de Kreidler stuurde met dat nieuwe frame beter. Tot de laatste bocht hield ik me in en toen stak ik hem binnendoor voorbij. Dat vond hij niet leuk, maar het was zijn eigen schuld. Het was mijn mooiste overwinning van het jaar." De beslissing moet op Jarama vallen, het thuiscircuit van Nieto. Bij Van Veen wordt Jarno Saarinen ingehuurd als stoorzender voor de Spanjaard. De spanning is voelbaar. Nieto móet winnen, Jan hoeft slechts tweede te worden. De Spanjaarden proberen de stoicijnse De Vries uit balans te brengen: terwijl iedereen voor de trainingen het circuit mag verkennen, houden streng geinstrueerde baancommissarissen de Nederlander tegen. "Ik mocht zelfs met de fiets de baan niet op. Ik kon er wel om lachen. Ik was wel bang dat ze moeilijk zouden doen bij de technische keuring. Gelukkig lette de Nederlandse FIM-voorzitter Henk Burik daar goed op." Uit Nederland komen maar liefst vier vliegtuigen vol Nederlandse supporters naar de baan even buiten Madrid. Zij willen er bij zijn als er vaderlandse racegeschiedenis wordt geschreven. Jan realiseert zich dat hij op de drempel staat van een historische gebeurtenis, maar onder de donkere krullen oogt hij rustig. "Het kón gebeuren. Maar dan moest het nog wel even meezitten. Ik wist dat mijn Kreidler beter was, maar hij kende het circuit heel goed."

Foto: Bovenaan Monza 1970, op weg naar de eerste overwinning. Boven Een jaar later, het seizoen van de eerste wereldtitel. Linkerpagina 1973, tweede titel, laatste jaar.

Afbeelding

Foto: Onder 1971, daags voor de titanenstrijd in Spanje, op Jarama: links Angel Nieto, op de Kreidler Jan de Vries.

Al snel blijkt echter dat Jan de race kan controleren. Hij rijdt beheerst achter de wanhopig sleurende Nieto en besluit dan zelfbewust het initiatief over te nemen. "Nieto wilde met me mee gaan en crashte toen. Al in de tweede ronde. Toen lag ik een heel eind op kop, voor Saarinen. Ik probeerde zo zuinig mogelijk te rijden en er flitste van alles door mijn hoofd. Niet leuk. Tijdens de wedstrijd stonden ze al te juichen aan de pitmuur. Maar ook als Nieto wel gefinisht was, wist ik dat ik hem had kunnen verslaan. Hij was die dag te langzaam." De tijdelijke Nederlandse enclave in Madrid viert feest, Jan wordt binnengehaald als een held. Hij blijft de nuchterheid zelve. "Natuurlijk vond ik het mooi. Ik had er ook wel naartoe geleefd. En het was gelukt. Punt. Ja, eigenlijk was het zo wel." Of de Verslagen Nieto hem nog feliciteerde? "Daar heb ik eigenlijk nooit over nagedacht. Waarschijnlijk zat hij treurig in een hoekje." Een jaar later raakt Jan zijn titel weer kwijt aan Nieto, dat steekt nog steeds een beetje. "Dat jaar gaven we elkaar geen centimeter toe. We hadden evenveel punten en de opgetelde tijden gaven de doorslag. Nieto won met veertien seconden... Dat vond ik wel erg. Ik vond dat ik er net zoveel recht op had." Als de Spanjaard vervolgens de 50cc-klasse de rug toekeert, is Jan alleenheerser. "Als ie heel bleef, won ik", zegt hij over 1973, het seizoen waarin hij oppermachtig naar zijn tweede wereldtitel koerste. "Als je alles wint, is het niet leuk. Je moet winnen en verliezen. Die spanning, dát is mooi." Stoppen was niet moeilijk. "Jörg en ik wilden graag een 125cc-racer bouwen. Dan was ik wel doorgegaan. Maar Van Veen had andere plannen, onder meer met de OCR 1000, een straatmotor met een autoblok." Jan blijft als monteur bij het Van Veen-team betrokken en helpt landgenoot Henk van Kessel in 1974 aan de 50cc-titel. Dan volgt een opmerkelijke samenwerking, als uitgerekend de Spaanse bond een Van Veen Kreidler koopt. Voor Angel Nieto. De aartsvijand wordt monteur. "Het verbaasde me hoe makkelijk hij was. Toen hebben we ook wel een vriendschappelijke band gekregen. Hij zei ook: 'Als jij er niet geweest was, zou ik niet zo goed zijn geworden' ." In de gang in Purmerend staat een Van Veen Kreidler zoals hij er wereldkampioen mee werd. Met een slot vast aan de verwarming. Het fietsje gaat nooit weg, zegt Jan stellig. "Als ik er mee rijd tijdens demo's komt alles weer boven wat we samen beleefd hebben." Aan borstklopperij doet hij niet. Bescheiden tot op het bot, klein van stuk, groots van statuur. Hij haalt glimlachend de schouders op. "Toen was het normaal. Maar het was niet normaal. Soms denk ik wel eens: 'Heb ik dat gedaan?'." Hij mijmert over de magische momenten: "Soms was het net alsof ik niet zelf reed, alsof een engeltje het werk voor me deed. Dan zei ik tegen mezelf: `Rustig Jan, je hoeft alleen maar de teugels vast te houden'. Maar als ik aan de start stond... Stijf van de adrenaline, zo ontzettend zenuwachtig, zó verschrikkelijk bang dat het machientje niet aan zou slaan. Ik heb vlak voor zo'n start wel eens gedacht: `Waarom wil je dit, Jan? Je hóeft dit niet te doen'. Achteraf denk ik dat het juist goed was..."

"Ik stond stijf van de adrenaline, zo ontzettend zenuwachtig, zó verschrikkelijk bang dat het machientje niet aan zou slaan"



KREIDLER BOEK
JAN DE VRIES speelt uiteraard ook een hoofdrol in het boek Kreidler in Nederland vol feiten, foto's, interviews, anekdotes en sterke verhalen. Het boek vertelt over de racehistorie maar ook over achtervolgingen door de politie, het opvoeren door de enthousiaste eigenaren, recordpogingen, verzamelaars en hoe het Miss Kreidler verging. Met veel origineel fotomateriaal Behalve Jan komen ook importeur Henk van Veen en andere prominenten uit de Kreidler-geschiedenis aan het woord. Het boek kost slechts € 29,95, is voorzien van honderden foto's en illustraties waarvan vele nog niet eerder zijn gepubliceerd, de tekst is in het Nederlands en het boek telt totaal 176 bladzijden, heeft een harde kaft en is een absolute must voor de lief hebbers van Kreidlers en brommers. Voor meer informatie op www.asnbook.nl.

Jan van Leeuwen
Berichten: 569
Lid geworden op: 24 jun 2011, 20:12
Gegeven waarderingen: 2 keren
Ontvangen waarderingen: 18 keren

Re: Jan de Vries: Soms denk ik wel eens, heb ik dat gedaan?

#2 Bericht door Jan van Leeuwen » 27 apr 2019, 23:41

Ja Jan deze foto,s moet je koesteren het komt niet meer terug maar komt wel terug in onze gedachten bij het zien van deze
Herinneringen waar vele met ons aan mee deden.

Jan de HMW & Hondaman & Kreidler en Jamathifan .

Gebruikersavatar
Leopold Hogenhuis
Berichten: 2432
Lid geworden op: 15 nov 2004, 13:02
Locatie: Bilzen B
Gegeven waarderingen: 9 keren
Ontvangen waarderingen: 122 keren
Contacteer:

Re: Jan de Vries: Soms denk ik wel eens, heb ik dat gedaan?

#3 Bericht door Leopold Hogenhuis » 01 mei 2019, 10:30

Prachtig artikel weer .
Ik heb het met veel plezier gelezen .
Ik heb vroeger zelfs de trein stiekem gepakt met een vriend in Maastricht om naar de TT te gaan .
Groeten , Leopold .

Plaats reactie