Bron:
Auteur: PC
Twee andere Kreidlers werden ingeschreven om back-up te geven aan de twee fabriekscoureurs en deze werden interessant genoeg gereden door de Britse racer Barry Sheene en een Finse ster die het volgende jaar wereldkampioen zou worden, Jarno Saarinen.
Hans-Georg Anscheidt, winnaar van de Coupe d'Europe 1961 op Zandvoort, op zijn 50cc Kreidler.
Terwijl andere merken terecht een grotere claim zouden kunnen leggen ten aanzien van hun invloed op de internationale 50 cc wegrace gedurende een kortere periode dan Kreidler - bijvoorbeeld Honda, zeker Suzuki en misschien Derbi - maar voor volharding en topprestaties gedurende een aantal jaren zijn het er slechts weinigen die aan de claims van de kleine Kreidler firma twijfelen.
De prachtige Kreidler Florett Elektronik uit 1977.
Deze West-Duitse fabriek, die zich concentreerde op de productie van 50 cc bromfietsen en lichte motoren, werd gegrondvest in 1950 en bouwde zijn reputatie op met een 50 cc Grand Prix racemachine die deelnam aan het eerste 50 cc wereldkampioenschap in 1962. Ook krijgt Kreidler de eer van de overwinning in de eerste wereldkampioenschapswedstrijd nieuwe stijl in de 50 cc, de Spaanse GP in Barcelona. Het was Hans Georg Anscheid die hen naar de eerste overwinning reed tegen Honda en Derbi. Goede prestaties in 1962 voor Anscheidt en de Hollandse rijder Busquet door het behalen van een tweede respectievelijk een vierde plaats in het eerste kampioenschap 50 cc (redactie het was niet Busquet maar Jan Huberts). In deze klasse waren de Suzuki's het neusje van de zalm maar ondanks het feit dat Suzuki de titel ook voor de tweede keer behaalde, kwam Anscheidt op de Kreidler met winst in Spanje, Frankrijk en Finland slechts drie punten tekort na de negende en laatste ronde. De competitie was scherper geworden en Hugh Anderson eiste de titel voor Suzuki op na een gevecht dat het hele seizoen duurde. Tegenover de felle rivaliteit van Suzuki en Honda, die in 1964 een 50 cc twin bouwden waarmee een snelheid was te behalen van meer dan 160 km/u, ging Kreidler door met de strijd hoewel met minder middelen dan de grote Japanse fabrieken. In het derde jaar won Anscheidt de Spaanse GP hoewel hij in het kampioenschap verder achterop raakte met een derde plaats achter Anderson op Suzuki en Ralph Bryans op Honda. Niet verbazingwekkend dat de West Duitse firma begon te buigen onder de Japanse druk en midden 1965 trokken zij hun fabrieksondersteuning terug.
Close up van het 50cc motortje dat gebruikt werd in de Van Veen Kreidler Grand Prix racer in 1973.
In oktober van dat jaar - kort na het terugtrekken van Derbi - kondigde de Kreidler fabriek hun besluit aan om geen fabrieksrijders en machines in te zetten in 1966. De grootmacht uit Japan in de vorm van Honda vocht voor de titel. Eerst een weinig succesvolle strijd met de Kreidler en nadat deze zich had terug getrokken met Suzuki. Ralph Bryans op de Honda fabrieksmachine werd toen in 1966 voor de eerste keer wereldkampioen.
De eerste Kreidler racers waren uitgerust met 14 versnellingen (redactie 12) en het zegt veel over de kwaliteit van Anscheidt dat hij erin slaagde de machine de baas te worden en als runner-up te eindigen in het wereldkampioenschap van 1962 en 1963. Hier zou het verhaal over het einde van de racehistorie geëindigd kunnen zijn, maar na een afwezigheid van drie jaar werden er toch weer Kreidlers waargenomen op de Grand Prix circuits. Reden hiervoor was het nieuwe reglement van de FIM en door een initiatief van de Hollandse importeur van Kreidler, Van Veen, die uit eigen zak een raceteam op de been bracht. De verlammende kosten voor Grand Prix succes op een niveau dat werd bepaald door de Japanse fabrieken, had er uiteindelijk toe geleid dat deze zich terugtrokken uit de sport en de FIM beperkte het aantal cilinders en versnellingen in de hoop andere, kleinere fabrikanten weer in de racerij terug te krijgen. Na het terugtrekken van Honda van deelname in het 50 cc kampioenschap in 1966 met de twin voorzien van een dubbele bovenliggende nokkenas en een tien versnellingbak, bleef alleen Suzuki met de tweetakt twin met 12 of 14 versnellingen nog over en zij stonden ook op het punt om te vertrekken en lieten Anscheidt in 1968 de titel winnen voordat de nieuwe regels werden ingevoerd. Deze waren bedoeld voor 1970 maar omdat deze klasse na een aantal jaren van intensieve fabrieksbemoeienis dreigde uit te sterven werd dit met een jaar vervroegd. Deze stap bracht Kreidler terug in de 50 cc klasse van 1969. Samen met Derbi en het kleine Hollandse Jamathi fabriekje. Van Veen zette Aalt Toersen en de vroeger Nederlands kampioen Jan de Vries in. Beide presteerden goed in de eerste wedstrijden met een eerste en een derde plaats voor Toersen en de Vries in Spanje en nogmaals in dezelfde volgorde in Duitsland. Toersen behaalde drie achtereenvolgende overwinningen maar werd later ingehaald door de Derbi's van Smith en Herrrero. Toersen voerde de lijst aan tot de laatste ronde. Angel Nieto op de in Spanje gemaakte Derbi won de titel.
Een kijkje in de Kreidler fabriek in West Duitsland.
De Nederlandse importeur Van Veen was al in 1964 begonnen zijn eigen Kreidlers te ontwikkelen toen de fabriek stopte met racen. De 1969 machines bevatten dan ook veel van die fabrieks knowhow.
Het frame van de Van Veen racers was identiek met dat van de 12 versnellingen racers van 5 jaar voordien. De lucht gekoelde machine had een roterende inlaat en een vermogen van ongeveer 15.5 pk bij 14.500 omw/min; maar de effectieve powerband was slechts 1000 toeren breed.
Na het vertrek uit de racerij toonde de Kreidler fabriek opnieuw interesse toen Alt Toersen een wereldrecord had gevestigd in oktober in Engeland.
De machines maakten niet veel indruk in 1970 maar in 1971 met de nieuwe rijders Jan de Vries en Rudolf Kunz gingen zij in de aanval op de Derbi's en de Jamathi's met hun overtuigende overwinningen in Oostenrijk, Duitsland, België, Italië en Spanje. De Vries bracht Kreidler hun eerste wereldtitel. Twee andere Kreidlers werden ingeschreven om back-up te geven aan de twee fabriekscoureurs en deze werden interessant genoeg gereden door de Britse racer Barry Sheene en een Finse ster die het volgende jaar wereldkampioen zou worden, Jarno Saarinen. In het 50 cc kampioenschap in 1971 won Sheene de Tsjechoslowaakse GP in Brno maar Saarinen's beste klassering was in de laatste wedstrijd in Spanje waar hij tweede werd. En hiermee bezetten de Kreidler machines vier van de eerste zes plaatsen. In 1972, met de Jamathi aan de zijlijn, werd het een strijd tussen de Vries en Nieto en aan het einde van dat opwindende seizoen had de Vries met de Kreidler driemaal gezegevierd hetgeen precies evenveel was als Nieto op de Derbi. Zij hadden ook nog eens allebei drie tweede plaatsen. Beide 69 punten, maar Nieto kaapte de titel weg voor Derbi met 21 seconden - het verschil wat overbleef nadat de tijden van de 5 races waarin beide waren uitgekomen waren opgeteld en vergeleken.
Henk van Kessel gebruikte een Kreidler om in 1974 50 cc wereldkampioen te worden.
Het terugtrekken van de Derbi uit de racerij kwam kort daarna en maakte de weg vrij voor de Van Veen Kreidler machines. De Vries won in 1973 de titel voor de tweede maal, dit was tevens het laatste seizoen voordat hij zou stoppen. Kreidler bezette de tweede plek met Kneubuhler en de vierde en vijfde plaats met Thurow en Henk van Kessel. Van 1973 tot 1975 domineerde Kreidler de 50 cc racerij. Nadat de Vries zich had teruggetrokken nam Henk van Kessel het stokje over en behaalde de titel in 1974.
Zijn machine was geen fabrieks Van Veen maar een standaard race Kreidler uitgerust met de standaard racekit van Van Veen. De Nederlandse firma had de al rappe Kreidlers doorontwikkeld tot machines met nog verder verbeterde efficiëntie en in 1973 realiseerde Van Kessel zich dat zonder goede machine hij er niet op hoefde te rekenen om het kampioenschap veilig te stellen. Vier van Veen Kreidlers werden te koop aangeboden voor ongeveer 4000 pond (12000 gulden). Dat lukte met de hulp van een enthousiaste fanclub en er werd verteld dat per wedstrijd een van de racemachines werd gehuurd. De Kreidler machines domineerden nu de 50 cc klasse en de ontwikkeling was zo snel gegaan dat de ronderecords op de meeste circuits sneuvelden. Dit allemaal met dank aan de 6 versnellingen limiet van de FIM. Door motortuning werd het het vermogen vergroot met tevens een bredere powerband. Van Kessel's machine produceerde zijn topvermogen (21 pk aan de krukas) vanaf 14000 omw/min en dat liep door tot 17000 omw/min, een powerband die overeenkwam met die van de 125 en 250 cc.
Een 50cc Kreidler Florett Super TS van 1967.
In 1974 dartelde de 28 jaar oude van Kessel door het kampioenschap, waarbij hij van de 10 races waaraan hij deelnam er zes won. Op Francorchamps werd de Kreidler geklokt op 125.5 mph (201.9 km/u) op het lange rechte stuk en de snelste ronde op 101.07 mph (162.7 km/u) tegenover het oude record van Jan de Vries met 100.74 mph (162.1 km/u) ook gereden op een Kreidler. Dat jaar bezetten Kreidlers de eerste 5 plaatsen in het 50 cc wereldkampioenschap, een opmerkelijke prestatie voor zo'n klein fabriekje. Angel Nieto had één van de ex-fabrieks Van Veens gekocht en met zijn rivaal Jan de Vries uit voorgaande jaren als tuner behaalde hij de titel in 1975 met gemak. Aan het einde van het seizoen haalde Nieto Bultaco, voor welke firma hij enige jaren daarvoor had gereden, over om een speciaal voor het kampioenschap getunede machine te bouwen. En deze actie voorkwam een nieuwe wereldtitel voor Kreidler. Zo was het nu eenmaal, de Kreidlers van Herbert Rittberger en Ulrich Graf werden tweede en derde in de einduitslag en in de top 26 stonden er 18 Kreidlers, met Kreidler hybriden zoals de ABF en Theo Timmers Jamathi Kreidler kwamen er daar nog eens drie bij. Het was een indrukwekkend voorbeeld van dominantie.
Rudolf Kunz's Kreidler record machine in Utah in 1965.
Afgezien van de Grand Prix racerij heeft Kreidler ook zijn ambitie in snelheidsrecords. In 1965 vestigde Rudolf Kunz een nieuw wereldrecord op de vliegende kilometer en vliegende mijl op de Utah zoutvlakte in de Verenigde Staten, toen hij met een speciaal ontwikkelde en van een compressor voorziene motor in een gestroomlijnde machine een ongelooflijke snelheid haalde, namelijk de ene kant op 140.02 mph (225.4 km/u) en een gemiddelde van 130.88 mph (210.6 km/u) voor de heen en terug runs van 1 kilometer afstand en 130.00 mph (209.2 km/u) voor de mijl. Voorbereidingen voor deze pogingen waren al twee jaar eerder begonnen toen de fabriek de hulp in riep van Vaifro Meo (wereldrecord houder in de vroege 50'er jaren) voor het ontwerp en layout van een mogelijke record machine.
Kreidler fabrieksrijder Aalt Toersen bracht dit recordbrekertje mee naar Engeland in 1968 en vestigde er een aantal nieuwe snelheidsrecords mee.
Daarna begon Kreidler met de constructie van twee vrijwel identieke machines. De motoren volgden de wegen van de één cilindertweetakt Kreidler racer nauwkeurig maar waren uitgerust met compressoren op beide motoren om efficiency te verbeteren en te compenseren voor de verminderde atmosferische druk op de zoutvlakte. De machines werden in Stuttgart in een windtunnel getest en draaiden later rondjes op het circuit van Hockenheim. Het nieuwe record stelde het record scherper wat negen jaar daarvoor was neergezet door H.P.Muller met 121.7 mph (195.9 km/u) geklokt in beide richtingen op de beroemde tweetakt NSU. De 140.02 (225.3 km/h) was een absoluut wereldrecord voor een 50 cc race machine.
Voor het huis tuin en keuken gebruik had Kreidler een machine ontwikkeld met een hoge standaard waarbij veel nadruk wordt gelegd op betrouwbaarheid en uithoudingsvermogen. De firma heeft een gouden speld en gedenkplaat voor Kreidler bezitters die 100000 km hebben gereden.
De Florett Sport was een populair model en gebaseerd op regulaire 50 cc fietsen van de West Duitse fabriek, met een liggende 1 cilinder tweetakt motor en een topsnelheid van 45 mph.(72.4 km/u)
Het wereldkampioenschap voor merken is van 1971 tot aan 1976 voortdurend gewonnen door Kreidler, toen zij de titel met 1 punt aan Bultaco moesten laten en ofschoon Bultaco ook met Nieto de wereldtitel voor coureurs pakte bezetten Kreidlers negen van de eerst twaalf plaatsen.
Veel van Henk van Veens bemoeienis met motorfietsen heeft door de jaren rond de 50 cc racertjes uit de Kreidler fabriek gedraaid waarvoor hij de Nederlandse importeur was. Toen het er op aankwam zijn eigen motor te bouwen, kwam het als een volslagen verrassing toen Van Veen zijn ongelooflijke OCR 1000 lanceerde. De OCR 1000 was door Van Veen bedoeld als de ultieme superbike. Hoge kwaliteit, luxe en hoge snelheid van een machine gemaakt in een beperkt aantal voor een zeer specifieke en vermogende markt. Je moet goed in je geld zitten om je een OCR te kunnen veroorloven van £ 5500 wat de geschatte vraagprijs was in Engeland zo midden 1977. (Red. : Hfl. 26000 in Nederland)
Van Veen OCR 1000
Maar wat maakt de OCR 1000 nu zo duur. Om te beginnen is dit geen gewone machine. De hele motorfiets is met de hand gebouwd en de motor zelf is een tweeschijfs Wankel motor van 996 cc en ontwikkeld met de Audi/NSU fabriek in Duitsland met de reputatie om een verbluffende 100 pk te produceren. Dit geeft het 650 lb (294 kg) beest een geschatte snelheid van 150 mph, Het frame van deze grote OCR 1000 werd ontworpen door Jaap Voskamp die ook het frame voor de Kreidler racer ontwierp. De vering werd voor zowel als achter verzorgd door Koni terwijl versnellingsbak en de aandrijfas werden ontwikkeld in de Porsche fabriek in Stuttgart.
Om dit beest te stoppen warden er dubbele Brembo schijfremmen voor gemonteerd terwijl een enkele werd gebruikt op het achterwiel. Geen enkele motor journalist in Engeland is in staat geweest om zijn hand te leggen op een OCR 1000 lang genoeg voor een uitgebreide roadtest maar twee punten zijn er bij vluchtige test naar voren gekomen.
Ten eerste is de 150 mph (240 km/u) topsnelheid waarschijnlijk wat overdreven, maar niet veel. Het andere is dat de rotatiemotor een grote dorst heeft. Zelfs met een 4 gallon brandstof tank wordt een toertocht een hachelijke operatie. Maar waarschijnlijk is de enige manier om echt er achter te komen om £ 5500 (Red. : Hfl. 26000 in Nederland) bij Henk van Veen op tafel te leggen en er hem eentje voor je te laten bouwen.
Van Veen OCR 1000
Motor
Watergekoelde tweekamer rotatie motor
Wankel type 2 x 498 = 996 cc (60.75 cu in)
Maximum vermogen 100 pk bij 6000 omw/min
Enkele Solex DDITS carburateur met 32 mm doorlaat
Transmissie
Hydraulisch bediende meervoudige platenkoppeling
Vier versnellingbak met voetbediening (links)
Verhoudingen 1e 2.35; 2e 1.61; 3e 1.1; 4e 0.88.
Vering
Voor: gedempte telescoop
Achter: gedempte swingarm
Remmen
Dubbele schijf voor, enkele schijf achter
Wielen en banden
4.25 x 18 inch voor en achter
110/90 V18 Pirelli voor
120/90 V18 Pirelli achter
Gewicht
294 kg
Tankinhoud
4.75 gallons. (21.6 liter)
Prestaties
Maximum snelheid ongeveer 150 mph (240 km/u)
Brandstof verbruik
30 mpg (1 op 10,5)
Artikel gescand door Tjerry (tvdzijden)
Artikel vertaald uit het Engels en bewerkt door Rijk
Artikel geplaatst door Maarten
© 2008 www.kreidler.nl
Maar duur HFL 5500,-- 
in 1974 koste mijn RS met wat chroom en een kuip HFL 3500,-- 
Groetn Ger
